Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το ότι δεν κατόρθωσε η Αντίσταση να αποτινάξει από την εξουσία τον εσμό των ιδεοληπτικών επίορκων έχει εξέχουσα σημασία. Η χούντα του Ιωαννίδη, που αφαίρεσε τα ηνία από τη χούντα του Παπαδόπουλου, δεν έπεσε από ένοπλο αγώνα ούτε από τις φωτεινές συλλογικές εξάρσεις, όπως το Κίνημα του Ναυτικού, η αντίσταση των φοιτητών στην ταράτσα της Νομικής ή το αίμα που χύθηκε στο Πολυτεχνείο. Επεσε επειδή οι προδότες παρέδωσαν την Κύπρο στο έλεος των δυνάμεων της τουρκικής κατοχής. Λόγοι ανθρωπιστικοί και άλλοι, «νωποί», έκαναν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να δηλώσει «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»…

Ανάμεσα στα επίσημα έγγραφα, διοικητικές πράξεις της στρατοκρατίας, γραπτές απολογίες, καταθέσεις μαρτύρων και πρωταγωνιστών, και στην προφορική ιστορία, όπως παραδίδεται σήμερα από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, εμφιλοχωρεί η εκάστοτε κρατούσα κομματική ιδεολογία, η οποία συνιστά και την ειδοποιό διαφορά. Αρκεί να ανατρέξουμε στον Τύπο της πεντηκονταετίας, για να δούμε ότι στις πέντε προηγούμενες, ανά δεκαετία, επετείους, τα γεγονότα της εγκαθίδρυσης του δικτατορικού καθεστώτος αναγνώστηκαν υπό το φως των παραμέτρων της ιδεολογίας του κόμματος, το οποίο κατείχε την εξουσία.

Οσοι επιχείρησαν να θυμηθούν, επετειακά, τις μέρες του σκληρού Απρίλη 1967 αναλύθηκαν σε αναμνήσεις που, χωρίς αμφιβολία, εμπλουτίζουν την ιστορική μνήμη. Ωστόσο, σαν κόκκινη γραμμή, ήδη από τη δεκαετία ’70, διαπερνά τις αφηγήσεις η εξύψωση της αντίστασης της Αριστεράς κατά της χούντας, αναγνωρίζοντάς της την «εμπειρία» των χρόνων της παραμονής της στην παρανομία. Ετσι, η αντίσταση που διεξήγαγαν προεξέχοντα μέλη της αστικής τάξης και ενσυνείδητοι δημοκράτες διέλαθε μέσα στη συστηματική προσπάθεια των αριστερών να περιβληθούν την αποκλειστικότητα.

Ετσι, πέρασε μάλλον απαρατήρητο, στις αναλύσεις των ημερών, ότι ήδη από τις αρχές της Μεταπολίτευσης η Αριστερά περιεβλήθη το φωτοστέφανο της Αντίστασης. Η Δεξιά δεν υπερασπίστηκε το δικό της αντιστασιακό αγώνα ούτε καν την ιδεολογία της. Ανεπαισθήτως «διολίσθησε» στη δημιουργία «τύψεων», για τις οποίες εργάστηκε συστηματικά η Αριστερά. Η Δεξιά υποχώρησε συναισθηματικά επιτρέποντας την αγιοποίηση της ηττημένης Αριστεράς. Συμπεριφέρθηκε ως να ντρεπόταν που κέρδισε τον Εμφύλιο και δεν έγινε η Ελλάδα δορυφόρος της ΕΣΣΔ.

Δεξιοί πολιτικοί, από κόμπλεξ για παλιές οικογενειακές επιλογές, άνοιξαν την πόρτα στην επέλαση της Αριστεράς στη γλώσσα, στην ενημέρωση -και από τα κρατικά ΜΜΕ-, στον πολιτισμό, στη διοίκηση. Τίτλος τιμής η δήλωση αριστεροσύνης. Σάκος του μποξ η δήλωση υπέρ της συντήρησης.

Ομως, από τότε φυτεύτηκε ο σπόρος που σταδιακά βλάστησε, έβγαλε κορμό και φύλλα και εν τέλει απέδωσε κακό καρπό, τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε πενήντα χρόνια η Αριστερά επέστρεψε ως ΣΥΡΙΖΑ φορώντας τις δάφνες του ηττημένου του Εμφυλίου. Και η Δεξιά, ακόμη και σήμερα, που δέχεται ολομέτωπη και ανήθικη επίθεση από ανίκανους αριστερούς και πολιτικούς γυρολόγους, δεν αποφασίζει να δώσει ιδεολογικό αγώνα. Πότε κρύπτεται υπό το ένδυμα του απολιτικού και πότε του κεντρώου. Ευτυχώς, που ο ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει εις την εαυτού αποκαθήλωση. Θα επιστρέψει στη θέση του, ως κατεργάρης οικειοποιούμενος αξίες, αρχές, ήθος και πατριωτισμό, που ποτέ δεν είχε…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου