Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Εκτός από την προφανή ύψιστη προτεραιότητα που είναι οι ανθρώπινες ζωές, όλη αυτή η πλημμυρίδα αρνητικών γεγονότων έχει ένα τεράστιο οικονομικό κόστος για πολίτες, επιχειρήσεις και το κράτος.

Ο λογαριασμός είναι πραγματικά ανυπολόγιστος, ωστόσο δύο μόνο «μικρά» παραδείγματα που αφορούν στην κλιματική κρίση μας βοηθούν να καταλάβουμε για τι ποσά μιλάμε.

Εκτιμάται ότι μόνο για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Εύβοια η δημοσιονομική επίπτωση θα φθάσει, ίσως και να ξεπεράσει, τα 240 εκατ. ευρώ. Αντίστοιχα, η αποκατάσταση των ζημιών που άφησε πίσω του ο σεισμός στο Αρκαλοχώρι θα χρειαστεί επιπλέον 250 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή, μισό δισεκατομμύριο ευρώ μόνο για δύο φυσικές καταστροφές, τα οποία θα βγουν εξολοκλήρου από τα ταμεία του κράτους, χώρια από αυτά που θα δώσουν νοικοκυριά και επαγγελματίες. Τα ποσά αυτά αναφέρθηκαν από τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Στυλιανίδη, στην ετήσια εκδήλωση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδας, προκαλώντας εντύπωση ακόμα και σε στελέχη επιχειρήσεων που αυτή είναι η δουλειά τους. Να αποζημιώνουν μετά από κάποιο καταστροφικό γεγονός. Πόσο βιώσιμη, όμως, είναι αυτή η πολιτική όταν μόνο το 2020-21 καταγράφηκαν τουλάχιστον έξι ακραία καιρικά φαινόμενα; Ως πότε το κράτος θα λειτουργεί ως «ασφαλιστική Α.Ε.»;

Κανείς δεν αρνείται πως το κράτος οφείλει να προστατεύει πολίτες και επιχειρήσεις, τόσο προληπτικά όσο και μετά την καταστροφή, με αποζημιώσεις και κοινωνική μέριμνα. Ωστόσο, θα έπρεπε να υπάρχει μια «διασπορά κινδύνου» με μεταφορά κόστους των καταστροφών στην ασφαλιστική αγορά.

Η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι αυτονόητη στα αναπτυγμένα κράτη, ωστόσο στην Ελλάδα παρατηρείται το οξύμωρο να έχουμε το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης με το χαμηλότερο ποσοστό ασφάλισης κατοικιών. Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα της Υγείας. Ο καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος, μιλώντας στην ίδια εκδήλωση, παρουσίασε με στοιχεία το υψηλό ποσοστό χρηματοδότησης των δαπανών Υγείας από τους ίδιους τους πολίτες και σημείωσε πως δεν μπορούμε πια να μιλάμε μόνο για Δημόσιο Σύστημα Υγείας, αλλά για ένα ενιαίο σύστημα Υγείας, και αυτό σημαίνει δημόσιος τομέας, ιδιωτικός τομέας και το σύστημα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ομως, ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά δεν γίνεται. Υπάρχουν πολίτες που θέλουν να ασφαλιστούν συμπληρωματικά αλλά δεν τους περισσεύουν τα χρήματα. Αυτός ο κόσμος, που ανήκει στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, πρέπει να βοηθηθεί με κίνητρα, όπως είναι τουλάχιστον η έκπτωση του ασφαλίστρου.