Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Tελειώνοντας την παράσταση, κρατούσε το κοινό και μιλούσε για τη χούντα στην Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή να γράψω ότι εκείνη η πολιτική πράξη της αφύπνισε τους δημοκρατικούς Αμερικανούς, βρίσκοντας ανταπόκριση στα ΜΜΕ. Αλλά δεν περιορίστηκε σ’ αυτό.

Ανέλαβε εκστρατεία για να ανασταλούν οι περιοδείες ξένων θιάσων ή οι μουσικές εκδηλώσεις ξένων καλλιτεχνών που προγραμμάτιζαν να εμφανιστούν στην Ελλάδα. Η χούντα θα εκμεταλλευόταν τους καλλιτέχνες. Θα εμφανίζονταν οι «υπουργοί» της να φωτογραφίζονται μαζί τους και η προπαγάνδα θα περνούσε το μήνυμα για τη διεθνή αποδοχή τους. Από εκείνη την εποχή μετρούσε η φιλία της με τη μεγάλη ηθοποιό και ακτιβίστρια Βανέσα Ρεντγκρέιβ.

Η εκστρατεία της Μελίνας βρήκε συμμάχους στον καλλιτεχνικό κόσμο σε Αμερική και Ευρώπη. Η Ελλάδα απομονώθηκε από διεθνείς πολιτιστικούς φορείς.

Σήμερα, η αντιδικτατορική δράση της Μελίνας έχει ξεχαστεί. Λες και ο Πούτιν δεν είναι δικτάτορας. Λες και δεν εισέβαλε σε κυρίαρχη χώρα για να επιβάλει «κυβέρνηση κουίσλινγκ». Ωστόσο, οι αγώνες τη Μελίνας δεν ξεχνιούνται από τους φίλους της. Φαίνεται, όμως, να τους αγνοούν οι «οργισμένοι» για την… απαγόρευση του Τσαϊκόφσκι. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για απαγόρευση κανενός Ρώσου δημιουργού, σε όποια μορφή τἐχνης, αλλά για ηθικά επιβεβλημένη αναστολή συνεργασίας με τους κρατικούς ρώσικους οργανισμούς; Δεν χειροκροτείς την εξουσία της χώρας που καταλύει κάθε δίκαιο. Και μόνον η ανάγνωση των δηλώσεων των Ρώσων καλλιτεχνών -με κίνδυνο της ζωής και της ελευθερίας τους- εναντίον του Πούτιν θα αρκούσε να μη ρίχνουν νερό στο μύλο του. H Μελίνα, όταν ζητούσε «να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς», άφηνε πίσω παρακαταθήκη τον αγώνα της για τη Δημοκρατία και την ελευθερία.

Περιμέναμε να γίνει συγκέντρωση από τους γνωστούς Art Workers για να στηρίξουν τους συναδέλφους τους, καλλιτεχνικούς διευθυντές των κρατικών πολιτιστικών οργανισμών της Ρωσίας, που παραιτήθηκαν επειδή δεν θέλουν «να υπηρετούν τον Πούτιν και να πληρώνονται με τα λεφτά του». Ούτε όταν δολοφονήθηκαν δέκα Ελληνες είδαμε δηλώσεις αγανάκτησης και οργής. Οι καλλιτέχνες που έβγαιναν στο δρόμο γιατί έκλεισαν θέατρα και κέντρα διασκέδασης λόγω Covid, τώρα που στην Ουκρανία βομβαρδίζονται άμαχοι, σκοτώνονται παιδιά και διαλύονται οι υποδομές της χώρας δεν άξιζε να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο του Πούτιν; Εκκωφαντική η σιωπή…

Εκτός από τον Διονύση Σαββόπουλο στη συγκέντρωση των Ουκρανών στο Σύνταγμα, ποιοι συνθέτες, ερμηνευτές, μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί, ζωγράφοι, που κατεβαίνουν συχνά στο πεζοδρόμιο για τα αιτήματά τους, ευαισθητοποιήθηκαν από την ανθρωπιστική καταστροφή στην Ουκρανία;

Είναι τραγικό όταν η συμπαράσταση στα θύματα της εισβολής του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία έχει ιδεολογικό πρόσημο…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr