Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η ΣΧΕΣΗ των Ελλήνων με την Ιστορία τους αποδεικνύεται πάντα προβληματική, ίσως επειδή είναι αλληλένδετα δεμένη με τον τρόπο που τη μαθαίναμε στο σχολείο, παπαγαλία. Αφού εκπαιδεύεσαι να αποστηθίζεις, ξεχνάς να σκέφτεσαι και, αφού δεν έχεις καλλιεργηθεί στην κριτική σκέψη, αρκείσαι στην κατάκριση. Οταν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου εκφωνεί λόγο για τον Ποντιακό Ελληνισμό, είναι πατριώτισσα. Οταν επισκέπτεται το Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών στη Ριτσώνα, είναι βλάσφημη. Οταν παρίσταται στην εκδήλωση για τον Αϊ-Γιώργη τον Φουστανελά, είναι συντηρητική. Οταν περπατά στους δρόμους του Μεταξουργείου με τον Βατόπουλο, είναι φιλελεύθερη. Οταν η Σοφία Μπεκατώρου καταγγέλλει βιασμό, είναι γενναία. Οταν τον καταγγέλλει η Γεωργία Μπίκα, είναι υπερβολική. Οταν ένας πρέσβης καταγγέλλεται για κακοποίηση, το θέμα λύνεται διπλωματικά. Οταν είναι γόνος, αναλαμβάνουν τα πρωινάδικα. Και όλα αυτά τα θεωρούμε φυσιολογικά.

Η ΘΕΣΗ που έχει η γυναίκα στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα βαθιά ριζωμένων προκαταλήψεων και έλλειψης κοινωνικής παιδείας (που δεν έχει καμία σχέση με το επίπεδο των σπουδών). Τα στερεότυπα που κουβαλά μεγάλη μερίδα πολιτών, όχι όλων αλλά συνήθως εκείνων που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο, οδηγούν τον τρόπο που διαβάζουν την Ιστορία και κατ’ επέκταση τους ανθρώπους. Οποιος τολμήσει να μιλήσει για τις σκοτεινές στιγμές του έθνους, εκτελεί έξωθεν εντολές. Οποια κάνει ρεβεγιόν σε σουίτα ξενοδοχείου, πήγαινε γυρεύοντας. Πρόκειται για μια κοινωνική τύφλωση που δεν κάνει εξαιρέσεις. Αν γεννήθηκες πλούσιος, είσαι υποψήφιος Επστάιν. Αν δηλώνεις αριστερός, είσαι αλληλέγγυος.

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΔΟΥΛΕΥΤΟΣ τρόπος διαχείρισης των ανθρώπινων υποστάσεων οδηγεί νομοτελειακά στην αμάσητη κατανάλωση των γεγονότων όπως σερβίρονται στα social media και όπως πλασάρονται σε ακραίες φυλλάδες. Ειδικά όταν πρόκειται για υποθέσεις που οι παλαιότεροι περιέκλειαν στο τρίπτυχο «αίμα, σπέρμα, στέμμα». Προσωπικά δεδομένα γίνονται χαρτοπόλεμος, τεκμήρια αθωότητας πετιούνται στον κάλαθο των λαϊκών δικαστηρίων, δικηγόροι κάνουν πάρτι στα κανάλια, καλοκάγαθοι γείτονες πέφτουν από τα σύννεφα, υπολήψεις διασύρονται και γλαφυρές περιγραφές με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες γίνονται πηχυαίοι τίτλοι.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα, που επέλεξε να μιλήσει με το όνομά της αναλαμβάνοντας ένα βαρύ φορτίο, είναι ακόμα στην αρχή. Οταν κατακάτσει η σκόνη, η Δικαιοσύνη θα συνεχίσει να εργάζεται με μοναδικό σκοπό να βρει την αλήθεια. Κανείς δεν γνωρίζει πού θα οδηγήσουν οι έρευνες, όμως, ό,τι και αν γίνει, η υπόθεση εντάσσεται στο ελληνικό κίνημα #ΜeΤoo, που ξεκίνησε από τη γενναιότητα μιας αθλήτριας. Ενα κίνημα που μοιάζει με αγώνα ανεξαρτησίας εν καιρώ ειρήνης. Και όπως όλοι οι πόλεμοι, όταν ξεκινούν μοιάζουν χαμένοι, αλλά στην πορεία ξεσηκώνουν και ενώνουν όλο και περισσότερους.

ΠΟΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ και αγόρια αποφάσισαν να μιλήσουν, γνωρίζοντας ότι κινδυνεύουν, στην καλύτερη περίπτωση, με οίκτο και, στη χειρότερη, με περιφρόνηση. «Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. Είναι καιρός να οικοδομήσουμε ένα αξιακό σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου η γυναίκα δεν θα αντιμετωπίζεται ως δυνάμει θήραμα, η αδυναμία της δεν θα εκλαμβάνεται ως συναίνεση και η σιωπή της δεν θα επικρίνεται ως οιονεί συνενοχή», είχε πει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου στη συνάντησή της με τη Σοφία Μπεκατώρου. Εκείνη η συνάντηση ήταν ένας από τους λόγους που δικαίωσε όσους χειροκροτούσαμε πριν από δύο χρόνια την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.