Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η ώρα του Μητσοτάκη ήρθε το 1990, αλλά το -μάλλον ατυχές- προεκλογικό του σύνθημα για φθηνά Ι.Χ. δεν ήταν τόσο έωλο: Ακουμπούσε τη βαθιά ψυχή μιας μεσαίας τάξης με τα ίδια πάνω-κάτω χούγια σε όλη την υφήλιο.

Στα μικροαστικά αντανακλαστικά της κατοχής αγαπημένων αντικειμένων πάτησε η μετα-Brexit κινδυνολογία: «Κάθε Βρετανός θα πληρώνει 2.400 λίρες ακριβότερα την αγορά αυτοκινήτου (περίπου 3.000 ευρώ) αν οι διαπραγματεύσεις για το Brexit δεν καταλήξουν σε εμπορική συμφωνία με την Ε.Ε. ύστερα από δύο χρόνια», προειδοποίησε η εταιρία επιχειρηματικών συμβούλων PA Consulting Group. Το καμπανάκι εμπεριείχε σαφή τιμωρητικό υπαινιγμό προς την πλειοψηφία του Leave: Τώρα πια είναι αργά για μετάνοιες, απλά προσευχηθείτε να μη γίνει.

Ο βασικός λόγος που θα αυξηθεί η τιμή των Ι.Χ. σε περίπτωση «άτακτου διαζυγίου» με τις Βρυξέλλες είναι ότι 4 στα 10 μέρη των αυτοκινήτων Made in UK εισάγονται από το εξωτερικό. Η εγχώρια παραγωγή τους θα αυξήσει το κόστος κατασκευής, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Βρετανοί εξάγουν κάθε χρόνο 200 χιλιάδες αυτοκίνητα στην Ε.Ε., για τα οποία θα καταβάλλονται δασμοί μισό δισ. λίρες το χρόνο. Τα νέα από την αγορά είναι έτσι κι έτσι. Η Toyota και η Nissan ανακοίνωσαν περισσότερες επενδύσεις στο Νησί, αλλά η Opel και η Renault μπορεί να μεταφέρουν αλλού τα εργοστάσιά τους. Οπως και να έχει, η απάντηση των Βρετανών δόθηκε άτυπα πέρυσι το καλοκαίρι, χωρίς δυνατότητα επιστροφής: «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Γιουνκεράκη».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου