Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Αφενός μπόρεσαν να διακρίνουν το ειδικό πολιτικό βάρος των υποψηφίων σε ένα χώρο που είχε μείνει στο περιθώριο της επικαιρότητας για μεγάλο χρονικό διάστημα και αφετέρου «τεστάρισαν» τις δυνατότητες της σημερινής Κεντροαριστεράς να παρουσιάσει θέσεις για το αύριο. Μάλλον θα απογοητεύθηκαν.

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι κερδισμένος της προχθεσινής συζήτησης ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος δεν συμμετείχε στη διαδικασία. Αν έχουν δίκιο, θα το δούμε στις κάλπες. Το βέβαιο είναι ότι στην τηλεμαχία δεν ακούστηκαν ρηξικέλευθες προτάσεις που να προκαλούν ευρύτερο πολιτικό ενδιαφέρον, ούτε ξεκάθαρες απαντήσεις για τις πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες, όχι ότι με την παρουσία του Παπανδρέου θα άλλαζε δραματικά το σκηνικό.

Το έλλειμμα αυτό δείχνει ότι ο χώρος του Κέντρου καλύπτεται επαρκώς από την κυβέρνηση, και το Κίνημα Αλλαγής θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να ενισχύσει τα ποσοστά του προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιθέτως, οι υποψήφιοι φάνηκε ότι έδωσαν βάρος στην προσέλκυση των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που έχουν βρει πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε ό,τι αφορά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των υποψηφίων, διακρίναμε τα εξής:

Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν ο πιο αιχμηρός από τους πέντε υποψηφίους. Πέταξε το γάντι αρκετές φορές πότε καλώντας τους συνυποψηφίους του να τοποθετηθούν για τη συμφωνία των Πρεσπών (εάν δηλαδή ήταν αντίθετοι όπως εκείνος ή όχι) αλλά και για το πώς θα αντιμετώπιζαν μια σύμπλευση του κόμματος με τον Τσίπρα, χωρίς να λείπουν οι «σπόντες» για τους «νεόγερους». Ηταν ευδιάκριτη η προσπάθεια του κ. Λοβέρδου να επενδύσει στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ κοινό του Κινήματος Αλλαγής, αλλά και στην αναβίωση του παλαιού «μεγάλου ΠΑΣΟΚ».

Ο Νίκος Ανδρουλάκης επέμεινε στην έννοια της σοσιαλδημοκρατίας και στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, πιστεύοντας ότι ο χώρος κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη. Οι τοποθετήσεις του ήταν γενικόλογες, δεν διακρίναμε έστω μία «δυναμική» πρόταση που θα τον ξεχώριζε από τους συνυποψηφίους του.

Ο Παύλος Γερουλάνος επέμεινε στην έννοια της αποκέντρωσης. Αυτή ήταν η κεντρική του γραμμή, την οποία επανέλαβε σε αρκετές στιγμές της τηλεμαχίας. Βέβαια, χρειάζονται διευκρινίσεις για το πώς μπορεί να γίνει στην πράξη μια τέτοια μεταρρύθμιση, όταν μάλιστα απαιτούνται μεταθέσεις υπαλλήλων, πόρων και αρμοδιοτήτων από την κεντρική εξουσία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σε άλλους αποκεντρωμένους φορείς. Ενδιαφέρουσα η συνομιλία που είχε με τον Ανδρέα Λοβέρδο για τη μη δυνατότητα των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ., και ιδίως όσων διαβιούν στο εξωτερικό, να ψηφίσουν ηλεκτρονικά.

Ο Χάρης Καστανίδης επέμεινε θεσμικά. Είναι γνωστό ότι διαθέτει ευχέρεια λόγου, ενώ υπενθύμισε στο κοινό ότι το 1997 παραιτήθηκε από τη θέση του υπουργού Μεταφορών για λόγους που σχετίζονταν με τον τρόπο προμηθειών του Δημοσίου μέσω προγραμματικών συμβάσεων. Δεν θέλησε να συγκρουστεί με τους «συντρόφους» του, ακολουθώντας ήπιους τόνους.

Ο Παύλος Χρηστίδης είχε έξυπνες ατάκες κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Ωστόσο, μάλλον μιλούσε ως εκπρόσωπος του κόμματος παρά ως υποψήφιος πρόεδρος. Είναι νέος στην πολιτική και γράφει υποθήκες για το μέλλον. Οι συνάδελφοι που συμμετείχαν στην τηλεμαχία (Παύλος Τσίμας, Τάσος Παππάς και Γιώργος Κουβαράς, με συντονίστρια την Αντριάνα Παρασκευοπούλου) διατύπωσαν εύστοχες ερωτήσεις και ο ρόλος τους θα μπορούσε να ήταν πιο ενισχυμένος εάν είχαν τη δυνατότητα διευκρινιστικών ερωτήσεων ώστε να ζωντανέψει ο διάλογος.