Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η Ιταλία, από την πλευρά της, δράττεται της ευκαιρίας να επιστρέψει ενεργά στο τραπέζι των «συνιδρυτριών δυνάμεων» της παλαιάς ΕΟΚ και νυν Ε.Ε., από όπου την εκτόπισαν άγαρμπα τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας προοπτικής ελάχιστοι περίμεναν ότι στη συνάντηση Μακρόν-Ντράγκι στη Ρώμη θα γινόταν τόσο συχνή αναφορά στη λέξη «κυριαρχία».

Και μάλιστα από δύο ηγέτες εγνωσμένων φιλελεύθερων-ευρωπαϊκών απόψεων.

Προς αποφυγήν όμως παρεξηγήσεων, δεν εννοούσαν την «κυριαρχία» με το αποκλειστικά εθνικό περιεχόμενο που της δίνουν κυρίως δεξιοί ευρωσκεπτικιστές «σουβερενιστές» τύπου Λεπέν, Σαλβίνι, Ορμπαν, Κατσίνσκι ή και κάποιοι αριστεροί, όπως ο Μελανσόν.

Με τη δήλωσή τους «θέλουμε μια Ευρώπη πιο ισχυρή, πιο ενωμένη και περισσότερο κυρίαρχη», οι ηγέτες Γαλλίας και της Ιταλίας διευκρίνισαν ότι επιδιώκουν έναν σύγχρονο ευρωπαϊκό πατριωτισμό (σ.σ.: σαν αυτόν που απέτυχαν να οικοδομήσουν στους καιρούς της ευημερίας ο Μιτεράν και ο Κολ) ως αντίπαλο δέος απέναντι στις άλλες πλανητικές δυνάμεις, ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία.

«Ευρωπαϊκή κυριαρχία», τόνισαν, «σημαίνει να σχεδιάσουμε ένα μέλλον όπως το θέλουμε εμείς οι Ευρωπαίοι και όχι όπως το θέλουν οι άλλοι. Γι’ αυτό πρέπει να ελέγξουμε τα σύνορά μας και να θέσουμε τις βάσεις μιας ευρωπαϊκής άμυνας, η οποία θα είναι συμπληρωματική του ΝΑΤΟ και δεν θα το υποκαθιστά».

Η τελευταία, φοβική δήλωση πίστης προς τον Αμερικανό «μεγάλο αδελφό» σηματοδοτεί και τα όρια του ευρωπαϊκού «χειραφετητικού» εγχειρήματος, όπως το έθεσαν στο Κυρηνάλιο οι Μακρόν-Ντράγκι. Αν έπειθαν και τον Σάντσεθ να μη βοηθά χώρες που θέλουν να παραβιάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα, θα ήταν πολύ καλύτερα.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr