Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πολλά άλλαξαν στην ενωμένη Ευρώπη, όχι όμως τόσο πολλά στην Πολωνία, που παραμένει στη θέση της σκληρής μεταναστευτικής πολιτικής και των κλειστών συνόρων. Μια πολιτική που δεν τρομάζει τόσο τους Ευρωπαίους όσο στο παρελθόν ούτε στη ρητορική ούτε στην πραγματικότητα.

Οπως τονίζει η «Ντόιτσε Βέλε», η Ευρώπη-φρούριο, με ψηλούς φράκτες κατά μήκος των ευρωπαϊκών συνόρων, αντιμετωπίζεται πια ως μια ρεαλιστική πρακτική. Η ασφυκτική κατάσταση στα σύνορα της Πολωνίας με τη Λευκορωσία έδειξε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν εμφανίζονται τόσο κατηγορηματικοί εναντίον χωρών με εντελώς αντιμεταναστευτικό πνεύμα (όπως ήταν από τη αρχή η Ουγγαρία και η Πολωνία) και τονίζουν ότι προέχουν η υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συνόρων και ο έλεγχος της «ροής» προσφύγων και μεταναστών. Συζητούν, μάλιστα, τη μερική χρηματοδότηση οχυρωματικών έργων και φράκτη που να εμποδίζουν την ανεξέλεγκτη είσοδο μέσω των συνόρων της Ε.Ε.

Πριν από τα γεγονότα στα σύνορα Πολωνίας – Λευκορωσίας, 12 ευρωπαϊκές χώρες (Αυστρία, Πολωνία, οι χώρες της Βαλτικής κ.λπ.) ζήτησαν ευρωπαϊκά κονδύλια για να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή φράκτη στα σύνορά τους.

Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δηλώνει αντίθετη, όπως και ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, Φίλιπο Γκράντι. Ομως, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, δεν απέκλεισε τη χρηματοδότηση κατασκευής τέτοιων έργων, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Βαρσοβία.

Η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα που άρχισε να υψώνει φράχτη το 2015. Ακολούθησαν η Ελλάδα και η Βουλγαρία, που πιέζονταν ασφυκτικά από κύματα μεταναστών (οργανωμένες «αποστολές» προσφύγων και μεταναστών στον Εβρο, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Η άποψη πως πολλοί από αυτούς που προσπαθούν να έρθουν στην Ευρώπη δεν είναι πρόσφυγες αλλά ανήκουν σε εγκληματικές ομάδες ή ακολουθούν τις οδηγίες δικτύων και μυστικών υπηρεσιών κερδίζει έδαφος.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr