Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οι συνδικαλιστικές ενώσεις ανταπάντησαν ζητώντας κάλυψη από το μητρικό σκάφος, την ΑΔΕΔΥ, η οποία κήρυξε μια πανομοιότυπη απεργία-αποχή και παράλληλα άσκησαν έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης.

Η έφεση θα εκδικαζόταν στις 25 Ιανουαρίου, άρα οι εκπαιδευτικοί θεωρούσαν πως μέχρι τότε μπορούσαν να απέχουν.

Το υπουργείο κατέθεσε αγωγή κατά της απεργίας-αποχής της ΑΔΕΔΥ και παράλληλα άσκησε αντέφεση για την επίσπευση της εκδίκασης της έφεσης. Δικαιώθηκε και πάλι, καθώς η απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ κηρύχθηκε παράνομη και καταχρηστική και η έφεση ορίστηκε να εκδικαστεί σήμερα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου.

Στο καπάκι οι συνδικαλιστές κήρυξαν 24ωρη απεργία για τους εκπαιδευτικούς και τρίωρη στάση εργασίας σε όλο το Δημόσιο, διαμηνύοντας πως η… τρομοκρατία δεν θα περάσει. Ας δούμε τώρα τι είναι αυτό το φοβερό και τρομερό που ζητάει το υπουργείο Παιδείας από δασκάλους και καθηγητές για να δικαιολογείται ο συνδικαλιστικός ανένδοτος.

Πώς κρίνετε την ποιότητα της λειτουργίας του σχολείου; Είναι εξαιρετική, καλή, επαρκής ή μη επαρκής; Ποια είναι τα θετικά που υπερτερούν των αρνητικών; Πώς οργανώθηκε και λειτούργησε η τηλεκπαίδευση; Ποια ήταν τα προβλήματα στο σχολείο και πώς αντιμετωπίστηκαν; Πώς αντιμετωπίστηκε η αξιολόγηση των μαθητών και μαθητριών στο πλαίσιο της τηλεκπαίδευσης; Πώς υποστηρίχθηκαν οι μαθητές και μαθήτριες ώστε να ανταποκριθούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο – δεδομένων των υποδομών και των μέσων που διαθέτουν; Πώς ενημερώθηκαν και υποστηρίχθηκαν οι γονείς και κηδεμόνες για την αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας; Πώς λειτούργησε ο Σύλλογος Διδασκόντων στο νέο πλαίσιο εργασίας του κατά τη διάρκεια του lockdown; Πώς αντιμετωπίστηκαν οι επιδράσεις της πανδημίας στη σχολική ζωή;

Αυτές είναι μερικές από τις «τρομοκρατικές» ερωτήσεις που ζητούνται να απαντηθούν στο πλαίσιο της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Προσέξτε, των σχολικών μονάδων, όχι των εκπαιδευτικών. Σε αυτές τις ερωτήσεις αρνούνται να απαντήσουν όσοι αντιδρούν, χαρακτηρίζοντάς τες… αντιπαιδαγωγικές! Το αστείο μάλιστα είναι ότι οι συνδικαλιστές ζητούν, υποτίθεται, βελτίωση των υποδομών και αύξηση της χρηματοδότησης, αλλά γενικά, αόριστα, και κυρίως οριζόντια.

Διότι, σύμφωνα με τη συνδικαλιστική λογική της δεκαετίας του ’80, δουλειά των κυβερνήσεων είναι να προσλαμβάνουν και να πληρώνουν γενικά, αόριστα και οριζόντια. Χωρίς καμία χαρτογράφηση των προβλημάτων και των ελλείψεων, αλλά ούτε και των δυνατοτήτων και των ευκαιριών.

Μόνο που δεν έχουν αντιληφθεί κάτι. Οτι είμαστε στο 2021, ότι ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στον ξύλινο συνδικαλισμό και ότι οι γονείς απαιτούν για τα παιδιά τους ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Οπως το απαιτούν χιλιάδες εκπαιδευτικοί που εργάζονται σοβαρά και φιλότιμα και θέλουν να αναγνωρίζεται αξιοκρατικά το έργο τους. Ομως αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δεν υπάρχει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr