Τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κάπως έπρεπε να παρουσιαστεί σαν «ο φονιάς των Τεμπών». Το μαύρο στο άσπρο, που ήταν η «Μαρία των Τεμπών», όπως αποκάλεσε τη Μαρία Καρυστιανού ο Νίκος Κοτζιάς. Την Καρυστιανού, που για μία περίοδο έγινε Πύλαρος κατά το «όλοι με την Πύλαρο», αφού ο Κοτζιάς την έβλεπε μέχρι και για πρωθυπουργό.

Η αναζωπύρωση της υπόθεσης των Τεμπών στήθηκε πάνω στις θεωρίες συνωμοσίας. Στα μπαζώματα. Στις συγκαλύψεις. Στα συμφέροντα. Στην τρομοκρατία καθενός που θα τολμούσε να αντιταχθεί στο αφήγημα. Βουλευτές έβλεπαν τα γραφεία τους να βανδαλίζονται από οργανωμένες ομάδες πολιτικής τρομοκρατίας. Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη, ζήτησε αστυνομική προστασία για τα παιδιά του. Στελέχη της Ν.Δ. έδειχναν να λιποψυχούν και να είναι έτοιμα να κατέβουν και αυτά στις διαδηλώσεις. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα άλλαξε.

Κάποια στιγμή η κοινή γνώμη κατάλαβε ότι ένα σύστημα που είχε οργανώσει τις διαδηλώσεις για τα Τέμπη πήγαινε την Ελλάδα φουλ για να ξαναζήσει μέρες του 2011. Και αν υπήρχαν πολλοί που δεν είχαν αντίρρηση να διαδηλώσουν για τα Τέμπη, δεν υπάρχουν αντίστοιχα πολλοί που να αναπολούν τις μέρες των Αγανακτισμένων. Πόσω μάλλον τις μέρες του 2015 που ο Βαρουφάκης έκλεινε τις τράπεζες.

Από τις 28 Φεβρουαρίου και την πρώτη διαδήλωση για τα Τέμπη και την 1η Απριλίου και την κλήση της Σοφίας Γιαννακά στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ για κείμενο για την Καρυστιανού η δεκαετία της κρίσης συμπιέστηκε σε ενάμιση μήνα. Από τους κουκουλοφόρους στο Σύνταγμα και αυτούς που έγραφαν μηνύματα μπροστά από τον Εύζωνα μέχρι την αποδοχή ότι η λύση στα προβλήματα της Ελλάδας δεν είναι να βάλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη φυλακή τον Μητσοτάκη. Μία περίοδος ομαδικής παράκρουσης, που δείχνει να τελειώνει σαν το hangover της Κυριακής μετά το μεθύσι του Σαββάτου. Αφήνοντας κάποια ερωτηματικά, που αμφιβάλλω αν πρέπει να απαντηθούν.

Οπως τους διοργανωτές των διαδηλώσεων και τους χρηματοδότες για την ενοικίαση των bots. Στους οποίους η κυβέρνηση έστειλε μήνυμα «σας ξέρουμε», όχι όμως και «θα πούμε τα ονόματά σας». Κάποιες φορές η προειδοποίηση είναι αποτελεσματικότερη από την καταγγελία.

Στην Ελλάδα τού σήμερα είσαι ό,τι πλασάρεις…

Οσοι ανησυχούν ότι το κράτος τούς παρακολουθεί μπορούν να ηρεμήσουν. Αν τους παρακολουθούσε ο Κώστας Λακαφώσης, δεν θα μπορούσε να εμφανίζεται σαν ειδικός πραγματογνώμονας στο δυστύχημα για τα Τέμπη.

Ακόμα και αν εμφανιζόταν, θα είχε διαρρεύσει ότι στο παρελθόν έκανε εκπομπές για τη F1, ήταν συνεργάτης του Ευαγγελάτου και ασφαλισμένος στο Ταμείο των δημοσιογράφων, αντί των μηχανικών. Κάποιος θα πει: «Καλά και αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μηχανικός;». Προφανώς, όχι. Για την ακρίβεια, τόσο όσο δύο φίλοι μου δημοσιογράφοι που έχουν τελειώσει τη Θεολογία είναι θεολόγοι. Και στην περίπτωση του Λακαφώση όχι τόσο ώστε να δηλώνει πραγματογνώμονας σε μια υπόθεση που είχε 57 θανάτους.

Αν στην Κίνα του Μάο στο ερώτημα «κόκκινος ή ειδικός» η απάντηση ήταν «κόκκινος», δηλαδή η ορθή γραμμή ήταν σημαντικότερη από την επιστήμη, στην Ελλάδα στο ερώτημα «σόουμαν ή επιστήμονας» η απάντηση είναι «σόουμαν». Ανάμεσα σε έναν ειδικό επιστήμονα και έναν πτυχιούχο που ζωγραφίζει με κόκκινο μαρκαδόρο δοχεία με εύφλεκτα υλικά στην εκπομπή του Ευαγγελάτου, προτιμότερος είναι ο δεύτερος. Φτάνει να ξέρει να το πλασάρει.

Ο Λακαφώσης το πλάσαρε. Σε ένα κράτος που υποτίθεται ότι παρακολουθεί τις συνομιλίες μας όταν δεν βλέπει ούτε τηλεόραση.

ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ

Στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Game of Thrones» τα παιδιά του Νεντ Σταρκ υιοθετούσαν έξι λευκούς μικρούς λύκους, ράτσας Ντάιαρ Γουλβς, που ήταν λύκοι ύψους ενός μέτρου και έζησαν πριν από 12 χιλιάδες χρόνια για να εξαφανιστούν όταν η άνοδος της θερμοκρασίας περιόρισε τα θηράματα από τα οποία τρέφονταν.

Σήμερα τρεις ολόιδιοι λύκοι εμφανίζονται στη Γη, όχι σαν αποτέλεσμα δαρβινικής εξέλιξης αλλά ύστερα από ένα πείραμα γενετικής τεχνολογίας που μέσω DNA αναβιώνει πλάσματα που έχουν εξαφανιστεί. «Σήμερα λύκοι, αλλά στο σύντομο μέλλον μέχρι και δεινόσαυρους», όπως δήλωσε εκπρόσωπος της εταιρίας Colossal, που ειδικεύεται σε αναβιώσεις εξαφανισμένων ειδών.

Η εξέλιξη των ειδών καθορίζει πώς ένα είδος θα μεταλλαχθεί για να επιζήσει. Η Γη δεν είναι ένας ζωολογικός κήπος όπου τα είδη των ζώων υπάρχουν για να μας διασκεδάζουν. Στη Γη επέζησαν τα ζώα που μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Αν το φυσικό περιβάλλον δεν μπορεί να θρέψει λύκους του ενός μέτρου, θα μπορεί του μισού ή και καθόλου.

Ο σεβασμός στις φυσικές επιλογές, αφού δεν ξέρεις πότε η έλευση ενός είδους θα εξαφανίσει ένα άλλο. Αν σήμερα δεν υπάρχει πρόβλημα, στο μέλλον εταιρίες που ο κόσμος θα μπορεί να παραγγέλνει το είδος του ζώου που του αρέσει δεν θα είναι πρόβλημα αλλά καταστροφή.