Μίλησέ μας για τον ήρωα που υποδύεσαι στις «Μαλδίβες».

Ο Στέλιος είναι ένας δάσκαλος μουσικής, μοναχικός άνθρωπος που ζει στο βουνό και έχει μοναδική του παρέα τη σκύλα του, τη Μαρία. Εχει και έναν φίλο, τον Παντελή, που δεν τον υπολογίζει και πάρα πολύ. Είναι σαν αυτές τις αναγκαστικές παρέες που έχεις όταν είσαι μόνος σου. Στον Στέλιο δεν βρίσκω χαρακτηριστικά πολύ μακριά από τα δικά μου, αν ήμουν εγώ σε αυτήν τη συνθήκη. Δεν ξέρω τι επαφές θα είχα με κόσμο αν έμενα σε ένα βουνό στην επαρχία. Λογικά, θα προτιμούσα κι εγώ τη μοναχικότητα.

Είσαι κι εσύ τέτοιος τύπος;Οχι, καθόλου. Εδώ στην Αθήνα έχω επαφές με πάρα πολύ κόσμο και έχω πολλούς αγαπημένους φίλους, αλλά, έτσι όπως είδα το τοπίο στην ταινία και το κατάλαβα, μάλλον κάπως έτσι θα ήμουν κι εγώ. Τα γυρίσματα έγιναν στον Παρνασσό κι εγώ ήμουν εκεί για δύο πενθήμερα. Ηταν μέσα στο δάσος. Ωραία εμπειρία για δέκα ημέρες, δεν θα το ξανάκανα.

Είσαι τύπος της πόλης δηλαδή;

Ναι, μου αρέσει η Αθήνα, τη λατρεύω, την αγαπώ, δεν τη βρίζω καθόλου. Ισως να έχω ρυθμίσει και τον εαυτό μου να μου αρέσει. Γιατί, αλλιώς, αυτήν τη δουλειά που κάνω πού θα μπορούσα να την κάνω; Ή στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη μεγάλη πόλη.

Με τα χρόνια, όμως, η Αθήνα γίνεται όλο και χειρότερη, όλο και πιο αβίωτη.

Ναι, αυτοκαταστρέφεται αυτή η πόλη και, από την άλλη, θέλουν να την κάνουν Ντουμπάι. Airbnb, ξενοδοχεία… Επειδή την έχω ζήσει αρκετά, η Αθήνα έχει χάσει την άγρια ομορφιά, την υπόγεια, που είχε στη δεκαετία του 2000. Αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ σε άλλο μέρος. Πρέπει να μου αρέσει. Διαφορετικά, τι να κάνω; Να βρίζω όλη μέρα; Να μην μπορώ; Δεν γίνεται έτσι.

Ο ήρωας που υποδύεσαι στις «Μαλδίβες» ονειρεύεται να φύγει από εκεί όπου ζει. Εσύ το σκέφτεσαι καμιά φορά αυτό;

Το έχω σκεφτεί και έχω πει «όχι». Εχω σκεφτεί να είμαι κάπου ωραία, ειδυλλιακά, στις Μαλδίβες ας πούμε, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βαρεθώ τις πρώτες πέντε ημέρες. Τι να κάνω τώρα εγώ εκεί; Πέντε ημέρες, φτάνει. Πίσω πάλι. Εχουμε δουλειές, έχουμε φίλους. Να πάω στις Μαλδίβες και να κάθομαι σε ένα beach bar; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

Με την υποκριτική πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι;

Τυχαία. Προσπαθούσα να βρω να πω κάτι στους γονείς μου, γιατί δεν ήθελα να δώσω εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Οταν άρχισα να σκέφτομαι και να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και το εκπαιδευτικό σύστημα, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να γίνω μέρος του «τζόγου» των πανελλαδικών εξετάσεων. Να δηλώσω δηλαδή κάποιες σχολές και τυχαία να περάσω σε κάποια. Δεν το ήθελα καθόλου και έπρεπε να τους πω ότι κάτι θα κάνω. Τυχαία τότε είχα διαβάσει στα Στοιχεία Επαγγελματικού Προσανατολισμού στο σχολείο ότι ο ηθοποιός πρέπει να μάθει ένα ποίημα, ένα τραγούδι και έναν μονόλογο και είπα ότι μπορώ. Σιγά μην καθόμουν να διαβάζω ώρες ατελείωτες. Θα μάθω αυτά και θα πάω να δώσω.

Στη σχολή δεν τρελάθηκα με όλο αυτό που γινόταν, δεν ήταν το όνειρό μου, αλλά παρέμεινα και τον δεύτερο χρόνο άρχισε να μου αρέσει πάρα πολύ. Αρχισα να βρίσκω νόημα ύπαρξης, του εαυτού μου εκεί μέσα και το νόημα της ύπαρξης της δικής μου.

Μέσα από την υποκριτική ψάχνω να βρω ποιος είναι ο Αντώνης. Δεν θα τον βρω ποτέ, αλλά το θέατρο και η υποκριτική είναι μια συνεχόμενη διαδικασία αναζήτησης του εαυτού σου.

Και μετά φαντάζομαι ότι άρχισαν να έρχονται οι δουλειές η μία μετά την άλλη.

Οχι, δεν έγινε έτσι. Δούλεψα 20 χρόνια στην εστίαση και παράλληλα έφτιαχνα μαζί με φίλους μου αγαπημένους τις δικές μας παραστάσεις. Δεν είχα καμία όρεξη και διάθεση να μπω στο σύστημα ανεύρεσης δουλειάς. Δεν πήγαινα στις οντισιόν. Κυνηγούσα το θέατρο και το σινεμά αλλά όχι αναζητώντας εργασία. Εφτιαχνα τη δική μου θέση μέσα σε αυτό. Ή, τουλάχιστον, προσπαθούσα. Χωρίς πάλι να έχω στόχο να τα καταφέρω, να γίνω σπουδαίος και τρανός. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση ούτε τώρα έχω. Ηθελα να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες και να τις λέω μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Ετσι λειτουργούσαμε τότε, έτσι λειτουργούμε και τώρα.

Ποια ανάγκη σου καλύπτει το να γράφεις και να παίζεις τις δικές σου ιστορίες;

Τι πιο ωραίο από το να πεις μία δική σου ιστορία…

Ησουν πάντα καλός στο να αφηγείσαι ιστορίες;

Οχι, δεν ήμουν ούτε τώρα είμαι. Δεν είμαι καλός παραμυθάς, να καθίσω να σου πω μία ιστορία, αλλά ήταν ο παππούς μου. Αυτός μας έλεγε ιστορίες από το κεφάλι του, όχι παραμύθια, και χαιρόμουν πολύ να τον ακούω. Αν καθίσω και ψάξω προς τα πίσω, μάλλον από αυτόν προέρχεται όλο αυτό το πράγμα. 

Το τοπίο στο ελληνικό σινεμά πώς σου φαίνεται έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια;

Καλό είναι που υπάρχει και το «Υπάρχω», καλό είναι που υπάρχουν και τα φεστιβάλ. Ομως, καλό θα ήταν να κάνουν κάτι άμεσα και να αρχίσουν να δίνουν περισσότερα χρήματα στο ελληνικό σινεμά. Υπάρχουν τόσοι καλοί νέοι κινηματογραφιστές και απλά περιμένουν να κάνουν μία ταινία, περιμένουν να καταθέσουν τις αιτήσεις τους, περιμένουν να βγουν οι χρηματοδοτήσεις. Δεν μπορείς να κάνεις σινεμά αν ο σκηνοθέτης κάνει μία ταινία ανά πέντε χρόνια. Θέλει προπόνηση. Στις περισσότερες ταινίες όπου έχω βρεθεί, ο πιο άπειρος είναι ο σκηνοθέτης. Οι ηθοποιοί δουλεύουν, το συνεργείο δουλεύει. Εχουν έρθει οι ξένοι και μας προσφέρουν… χαντρούλες και καθρεφτάκια και μας εκπαιδεύουν. Δουλεύει ο κόσμος και οι σκηνοθέτες περιμένουν. Ομως, το σινεμά είναι έργο του σκηνοθέτη. Αν αυτός δεν εκπαιδευτεί, πώς θα δώσει μία ωραία ταινία; Μπορεί και κατά τύχη, ίσως.

Το καλοκαίρι πού θα σε δούμε;

Δεν θα κάνω κάτι. Τον Μάιο μόνο θα ξεκινήσουμε γυρίσματα τον «Εθνικό Ελληνορώσων», που γράψαμε ως θεατρικό έργο με τον Γιώργο Παλούμπη και θα το κάνουμε ταινία με σκηνοθέτη τον Γιώργο Τελτζίδη.

Πες μας λίγα λόγια και για την παράσταση «Ανεξάρτητα κράτη» στην οποία παίζεις και υπογράφεις και το κείμενο.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτήν την παράσταση. Από την πρώτη μέρα ήταν γεμάτο το Θέατρο Χώρα και έτσι έχει πάει έως τώρα. Θα τη συνεχίσουμε μέχρι την 1η Ιουνίου και θα συνεχίσουμε και του χρόνου. 

Πώς συνδέεται η ιστορία του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, που συνέβη πριν από περίπου 50 χρόνια, με το σήμερα;

Ο Τσιρώνης έμεινε το 1978 κλεισμένος στο σπίτι του επί οκτώ μήνες και το ανακήρυξε ανεξάρτητο κράτος. Εγινε στη συνέχεια η επέμβαση της Αστυνομίας, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάληξή του. Είπαν ότι ήταν αυτοκτονία και άλλοι είπαν ότι ήταν δολοφονία. Το έργο εκτυλίσσεται στα γραφεία μίας εφημερίδας, όπου μία δημοσιογράφος γοητεύεται από την υπόθεση και κάνει έρευνα. Βλέπουμε πως πέφτουν πάνω της και της κόβουν το όνειρο και πως συγκαλύπτεται η ιστορία από το κράτος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο κόσμος έρχεται και μας λέει ότι αν και η παράσταση αναφέρεται σε μία ιστορία από το παρελθόν, είναι πολύ σύγχρονο έργο.

 Info

«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΚΡΑΤΗ»

ΠΟΥ: Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Κυψέλη)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Παλούμπης

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Βασιλική Διαλυνά κ.ά.