Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Θα χρειαστεί χρόνος για να δούμε πώς θα πορευτεί η νέα γερμανική κυβέρνηση που θα προκύψει. Πού θα ρίξει το βάρος της. Αν θα συνεχίσει τη χαλαρή οικονομική πολιτική ή αν «θα σφίξει τα λουριά», όπως δήλωσε ένας από τους τρεις υποψηφίους να αναλάβουν το υπουργείο Οικονομικών της. Ακόμη και για τη στάση που θα κρατήσει στο προσφυγικό ή τις σχέσεις της με τη Γαλλία. Νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο ώσπου να ομονοήσουν τα κόμματα που θα συγκροτήσουν τη νέα κυβέρνηση, να μοιράσουν τα υπουργεία και μετά εικάζουμε τα της στρατηγικής της.

Αυτό πάντως που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι ο διάδοχος που επέλεξε η κυρία Μέρκελ ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Δυστυχώς, εκείνη προτίμησε να έχει διάδοχο τον Λάσετ, τον άνθρωπό της και όχι τον Μάρκους Ζέντερ, ο οποίος ερχόταν πρώτος στην προτίμηση των Γερμανών. Αυτά τα λάθη πληρώνονται.

Ωστόσο, το ζήτημα για μένα είναι πώς διεξήχθη ο προεκλογικός αγώνας στη Γερμανία. Δεν ακούσαμε π.χ. τον Χριστιανοδημοκράτη Αρμιν Λάσετ να λέει ότι επειδή η Μπρίτα, σύζυγος του Ολαφ Σολτς, υπηρετεί ως υπουργός Παιδείας στο κρατίδιο του Βρανδεμβούργου θα επηρεάσει την εκπαιδευτική πολιτική του συζύγου της. Ούτε ακούσαμε καταγγέλλει τον Σολτς, να αποκαλεί τον Λάσετ «Τούρκο Αμίν» ή επειδή η Σιζάν και ο Αμίν είναι πιστοί καθολικοί ότι θα ευνοήσουν την καθολική Εκκλησία! Δεν ακούσαμε κανέναν να αναφέρεται στην «πράσινη» Μπέρμποκ ως λογοκλόπο, ούτε είπαν καιροσκόπο τον Λίτνερ και φυσικά δεν του επιτέθηκαν, επειδή η Αριστερά (Die Linke), αν και καταποντίστηκε χάρη στη λεγόμενη «βασική ρήτρα», θα έχει εκπροσώπηση στη Βουλή. (Τώρα ο Τσίπρας θα κατάλαβε πως ούτε ο γερμανικός ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο υποστήριζε, αρέσει.)

Οι αρχηγοί των κομμάτων στη Γερμανία σε όλη την προεκλογική περίοδο απέφυγαν όχι μόνον να μιλήσουν εναντίον των αντιπάλων τους σε τόνο απαξιωτικό, ειρωνικό ή επιθετικό, αλλά δεν επέτρεψαν και στα στελέχη τους να αποδυθούν σε καμπάνιες μίσους ή δημιουργίας fake news. Ολοι μιλούσαν για το πώς θα κυβερνήσουν και όχι πώς θα εξοντώσουν τον αντίπαλό τους.

Εδώ, εμείς με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, βιώνουμε ένα συνεχές μετεμφυλιακό μίσος, έναν ορυμαγδό διχαστικού λόγου και ων ουκ έστι αριθμός προσωπικές επιθέσεις στην οικογένεια Μητσοτάκη. Πώς επιχειρεί ο Τσίπρας να ανακαταλάβει τα ανάκτορα… του Μαξίμου; Με το προσωπικό, αβυσσαλέο μίσος του εναντίον του Μητσοτάκη, με την εμμονική έχθρα του ΣΥΡΙΖΑ κατά της Κεντροδεξιάς, η οποία συνοδεύεται από συστηματική καλλιέργεια μίσους στους οπαδούς του;

Ούτε απ’ έξω δεν θα ξαναπεράσει…