Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

«Στη συμφωνία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων δεν διακρίνουμε έναν ενιαίο σχεδιασμό. Κάθε παράταξη προσπάθησε και επέβαλε τις πολιτικές που ήθελε και έτσι λείπει η ενιαία γραμμή. Αυτό μπορεί να βλάψει την ανάπτυξη», έλεγε τότε ο επικεφαλής των οικονομολόγων μεγάλης γερμανικής τράπεζας. Το 2018, πάντως, το πήγαν πιο γρήγορα και μετά από διαπραγματεύσεις μόλις 12 ημερών -οι πιο σύντομες στην Ιστορία της χώρας-, κατέληξαν σε ένα κείμενο συμφωνίας που αριθμούσε… 177 σελίδες.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα, λίγο πριν από τις εκλογές της Κυριακής στη Γερμανία. Δημοσιογράφοι και πολίτες ρωτούν επίμονα και απαιτούν σοβαρά να μάθουν με ποιους προτίθεται κάθε κόμμα να συνεργαστεί την επόμενη ημέρα. Και όχι απλά να μάθουν τους πιθανούς συνδυασμούς σε επίπεδο τίτλων, αλλά ουσίας.

Διότι οι προγραμματικές συμφωνίες μεταξύ κομμάτων που συγκυβερνούν στη Γερμανία είθισται να είναι εξαντλητικά συγκεκριμένες. Ξεκινούν από τα δημοσιονομικά και την εξωτερική πολιτική και φθάνουν -σε σημείο μπλοκαρίσματος- στην πολιτική που αφορά τους ηλικιωμένους σε οίκους ευγηρίας.

Στην Ελλάδα αυτή η κουλτούρα απλά δεν υπάρχει. Θεωρούμε φυσιολογικό, για παράδειγμα, να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ και να τους βγαίνουν ΑΝ.ΕΛ. Ολοι θυμόμαστε τις διαπραγματεύσεις για τα υπουργεία που μοιράζονταν με όρους περιφερειακού καφενείου και ακόμα χειρότερα, το αποτέλεσμα αυτών των παζαριών στη διακυβέρνηση της χώρας.

Οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο συγκυβερνητών, που ποτέ δεν είχαν σοβαρή προγραμματική συμφωνία παρά μόνο ένα γενικό αφήγημα «να βγάλουμε τη χώρα από τα Μνημόνια», κατέληγαν σε συμβιβασμούς για την προσωπική τους επιβίωση.

Οπότε όταν μιλά ο Αλέξης Τσίπρας για την «ωριμότητα» που σημαίνει η απλή αναλογική, καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι εννοεί. Και όταν ερωτάται με ποιους θα ήθελε να συνεργαστεί και απαντά με «απεύθυνση» του στιλ «ψηφίστε προοδευτική διακυβέρνηση» και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε, καταλαβαίνουμε ακόμα καλύτερα. Εννοεί ότι ψάχνει για δεκανίκια που θα στηρίζουν τη θέση του.