Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Εχει (πολιτικό) ποινικό μητρώο, το οποίο όσο και να προσπαθεί να ξεχάσει, δεν εξαφανίζεται. Συμμάχησε χωρίς δισταγμό με ένα ακραία συντηρητικό, σκληροπυρηνικό και οπισθοδρομικό κόμμα μόνο και μόνο για την πολιτική του επιβίωση, τσάκισε στη φορολογία τη μεσαία τάξη, αδιαφόρησε για τις επενδύσεις, έκανε θεαματικές κωλοτούμπες όταν είδε ότι δεν τον έπαιρνε, ομολόγησε ότι είχε αυταπάτες και δήλωσε τόσες φορές ότι ήθελε αλλά δεν πρόλαβε, που καταντά γραφικός.

Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα να μιλά ακόμα για την κακιά τρόικα, λες και είμαστε στο 2015, πρέπει να σόκαρε ακόμα και τους ψηφοφόρους του.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε φορά που έπρεπε να απαντήσει για τα κακώς κείμενα της υπερτετράχρονης διακυβέρνησής του, επικαλούνταν εκτός από τους κακούς δανειστές, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης την οποία βρήκε όταν ανέλαβε, εννοώντας την οικονομική κρίση.

Δηλαδή αν βρισκόταν σήμερα στην ηγεσία της χώρας και είχε να αντιμετωπίσει απανωτές έκτακτες καταστάσεις και κρίσεις, όπως την πανδημία, τα Ελληνοτουρκικά, τον Εβρο, τις φωτιές, τι θα έλεγε; Και κυρίως, τι θα έπραττε και με ποιους στο πλάι του; Ποιοι θα έδιναν άραγε το στίγμα και την πολιτική γραμμή σε μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Στο σημείο αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον η απάντησή του. «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε κίνηση και σε ό,τι με αφορά δεν θέλω να είμαι μνημείο του εαυτού μου», είπε, για να δώσει την πάσα στην «ανάδειξη νέων προσώπων» που υποτίθεται ότι έχει επιλέξει και με τους οποίους προχωρά. Αλλά για να προλάβει την γκρίνια των παλιών, πρόσθεσε πως «η παρουσία νέων προσώπων δεν σημαίνει ότι θα έρθουν να βγάλουν από το κάδρο πρόσωπα καταξιωμένα, που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην πορεία του κόμματος».

Μετάφραση; Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλά βαρίδια στο εσωτερικό του κόμματος, τα οποία θα ήθελε να απομακρύνει για να φιλοτεχνήσει ένα πιο μετριοπαθές προφίλ, αλλά αδυνατεί. Ετσι αρκείται στα μπαλώματα με πράσινα φόντα και στα συνθήματα από εποχές ΠΑΣΟΚ. Η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ως τραγωδία μαζί…