Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ηταν ντάλα μεσημέρι και κανείς από τους φύλακες δεν πρόσεξε τίποτα. Αρκετούς μήνες αργότερα, ένα ανώνυμο δέμα έφθασε στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελλάδα. Μέσα σε ένα μακρόστενο ρολό για αφίσες ήταν το κλεμμένο έργο του Νταλί.

Οπως αποδείχθηκε στην πορεία, και όπως περιέγραφε αργότερα ο Τζόρνταν Αρνολντ, ένας από τους «Ιντιάνα Τζόουνς» των κλεμμένων έργων τέχνης, η επιχείρηση που στήθηκε για να πιάσουν τον κλέφτη ήταν πολύ πιο περίπλοκη από την ίδια την κλοπή.

Ενα δακτυλικό αποτύπωμα σε κάποιον μεταλλικό σωλήνα ήταν αρκετό για να μυριστούν το δράστη και να του ρίξουν το δόλωμα: Διέδωσαν στην καλλιτεχνική πιάτσα ότι μια καινούργια αίθουσα τέχνης ανοίγει στη Νέα Υόρκη και προσέλαβαν τον ύποπτο ως σύμβουλο!

Οταν κατάλαβε πως έπεσε στην παγίδα, παραδέχθηκε μετανιωμένος πως εκείνος είχε κλέψει -και ταχυδρομήσει πίσω- το έργο, αλλά δεν το είχε κάνει για τα λεφτά. Τότε γιατί; τον ρώτησε ο ντετέκτιβ. «Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα πως μπορούσα».

Εξίσου σουρεαλιστικό είναι το σκηνικό που αποκαλύπτεται γύρω από την «κλοπή του αιώνα» στην Εθνική Πινακοθήκη.

Τουλάχιστον με τα όσα μέχρι στιγμής υποστηρίζει ο 49χρονος οικοδόμος που ομολόγησε ότι έκλεψε τρία πολύτιμα έργα τέχνης, έναν Πικάσο, έναν Μοντριάν και έναν Κάτσια, χωρίς να έχει συνεργούς, χωρίς να ανήκει σε κάποια οργανωμένη σπείρα και, το κυριότερο, χωρίς να αποσκοπεί στην πώλησή τους.

Απλά επειδή είχε εμμονή με την τέχνη και επειδή βέβαια ήξερε πολλά για τα οικοδομικά υλικά και ειδικά για τις… γυψοσανίδες. Πολύ απλό για να είναι αλήθεια; Μπορεί. Η έρευνα είναι δεδομένο πως θα συνεχιστεί. Πάντως το σίγουρο μέχρι στιγμής είναι ότι το επίπεδο ασφαλείας της Εθνικής Πινακοθήκης το 2012 ήταν σαν το τέρμα της Γερμανίας στο ματς με την Αγγλία: σαν τρύπιο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου