Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Κάποιοι μάλιστα μέχρι και τα πρόστιμα που έκοβε η ΕΛ.ΑΣ. για την παραβίαση των μέτρων για τον κορονοϊό έβαλαν στο λογαριασμό, για να καταλήξουν στο ευφυές συμπέρασμα: «Η ασφάλεια του πολίτη θυσιάστηκε στην ποδιά των δογματισμών του “Νόμου και της Τάξης”». Τώρα πως η εφαρμογή του νόμου και η αποκατάσταση της τάξης αποτελούν δογματισμό και όχι τη μοναδική δυνατότητα που έχει ένα ευνομούμενο κράτος να αντιμετωπίσει τους σκληρούς ποινικούς, αυτό μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να το καταλάβουν.

Κάποια στιγμή μάλιστα θα πρέπει να εξηγήσουν για ποιο λόγο εγκαλούσαν και κατήγγειλαν την κυβέρνηση επειδή προχώρησε στις αναγκαίες προσλήψεις αστυνομικών. Λες και υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί η ποινική βία. Και δεν μιλάμε για την μικροεγκληματικότητα, για την οποία να δεχθούμε πως μπορεί και πρέπει να ενεργοποιηθούν συνολικότερες πολιτικές, που ξεκινούν από την παιδεία και την εκπαίδευση και φθάνουν μέχρι πολεoδομικές και κοινωνικού τύπου παρεμβάσεις.

Μιλάμε για την αντιμετώπιση σκληρών και αδίστακτων κακοποιών, όπως αυτών που στραγγάλισαν τη νεαρή κοπέλα και κρέμασαν το σκύλο της οικογένειας, δείχνοντας σαφή στοιχεία παρανοϊκής εγκληματικής φύσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χωρούν ιδεοληπτικές αφέλειες του στιλ «να αναζητήσουμε πολιτικές ερμηνείες», ήπιες προσεγγίσεις και διάφορες άλλες θεωρίες καλές για τα αμφιθέατρα, όχι όμως για την πραγματική ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι η εγκληματικότητα πάντοτε αποτελούσε πεδίο σφοδρής σύγκρουσης ανάμεσα στα κόμματα, αφού αφορά άμεσα το πολυτιμότερο αγαθό όλων: τη ζωή και την ασφάλεια των ανθρώπων. Κανείς δεν είπε ποτέ πως η εγκληματικότητα θα εξαφανιστεί, όπως δεν υπήρξε ποτέ και κανένα κράτος που κατάφερε να μηδενίσει το έγκλημα.

Ωστόσο, ο τρόπος που ένα κράτος επιλέγει να απαντήσει στο οργανωμένο έγκλημα και στους σκληρούς εγκληματίες και η πολιτική βούληση να μην υποτιμήσει το θέμα της κοινωνικής ασφάλειας κάνουν τη διαφορά.