Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πολύ πριν το υγειονομικό λοκντάουν της πανδημίας χτυπήσει τις πόρτες εκατομμυρίων νοικοκυριών, ένα διαφορετικό κοινωνικό φαινόμενο απειλεί τις σύγχρονες κοινωνίες. Μια πρωτοποριακή έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία, από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει στο είδος της, έδειξε πως οι νεότεροι γονείς αυξάνουν κατά 2 έτη το όριο ηλικίας κάτω από το οποίο δεν αφήνουν τα παιδιά να παίξουν σε εξωτερικό χώρο μόνα τους.

Σήμερα το μέσο ηλικιακό όριο είναι στα 11 έτη, ενώ ήταν στα 9 έτη όταν οι γονείς ήταν παιδιά οι ίδιοι. Τα όρια διαφοροποιούνται ανάλογα με τις περιοχές, αν είναι στη Σκωτία ή στο Λονδίνο, όπως διαφοροποιούνται φυσικά αν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα χωριό της Κρήτης ή στην Αθήνα.

Οι αιτίες του γονεϊκού φόβου είναι πάνω-κάτω οι ίδιες: Ενας σύγχρονος υπερπροστατευτισμός στηριγμένος στους κινδύνους της σύγχρονης εποχής, όπως για παράδειγμα τα αυτοκίνητα και βέβαια η υπερβολική ενασχόληση με την τεχνολογία.

Το συμπέρασμα σε όλες τις περιπτώσεις είναι ένα: Οσο περνούν οι δεκαετίες, τα παιδιά χάνουν όλο και περισσότερες ευκαιρίες να ανεξαρτητοποιηθούν παίζοντας εκτός σπιτιού με συνομηλίκους τους, με αρνητικές συνέπειες στη σωματική και ψυχική υγεία τους και στη διαμόρφωση του μελλοντικού ενήλικα εαυτού τους.

«Χάρη στην πανδημία μάθαμε όλοι πώς αισθάνεται κάποιος όταν μπαίνει σε καραντίνα. Ε, αυτή η συγκλονιστική έρευνα δείχνει πως τα παιδιά της Αγγλίας υπόκεινται σε ένα ανάλογο, σχεδόν τρομακτικό λοκντάουν επί τουλάχιστον μια γενιά», λέει στον «Guardian» o δρ Τιμ Γκιλ, συγγραφέας, ειδικός στην παιδική ανάπτυξη και υπέρμαχος των «παιδικών χαρών περιπέτειας».

Η πανδημία βέβαια τα έφερε έτσι, που όλα τα παιδιά έμειναν στο σπίτι, μακριά από εξωτερικούς χώρους παιχνιδιού και τους συνομηλίκους τους για να προστατευτούν και να προστατέψουν τους άλλους. Εμειναν μακριά και από τον έτερο φυσικό τους χώρο, τις σχολικές αίθουσες.

Από τις 10 Μαΐου, αν όλα πάνε καλά, τα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου θα επιστρέψουν στα σχολεία. Μπορεί να μας φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι και δεν αναφερόμαστε στο πρακτικό κομμάτι που έχει να κάνει με τα υγειονομικά μέτρα ή με τη διαχείριση της διδακτέας ύλης, αλλά στον ψυχολογικό παράγοντα.

Διαβάζουμε ότι το υπουργείο Παιδείας μεταξύ των οδηγιών που έδωσε για τον προγραμματισμό της εκπαιδευτικής λειτουργίας έχει φροντίσει να αποστείλει και προτάσεις στις σχολικές μονάδες όλης της χώρας για την ψυχοκοινωνική προσαρμογή των παιδιών.

Μακάρι οι προτάσεις αυτές να αποτελέσουν την πρώτη προτεραιότητα των δασκάλων και των καθηγητών όταν θα υποδεχθούν τα παιδιά τους και πάλι στην τάξη και κυρίως στα προαύλια του παιχνιδιού και της ζωής.