Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Οι περικεφαλαίες που εκθείασε ο Παύλος Πολάκης στη Βουλή δεν είναι οι περικεφαλαίες που έβριζε όταν έβγαιναν στους δρόμους για το Μακεδονικό. Είναι από αυτές που πέρασαν τα κομματικά διαπιστευτήρια. Αλλωστε, στον χωροχρόνο του αψύ Κρητικού οι κόκκινες γραμμές δεν είναι ιερά σύνορα. Λάστιχα είναι που τα τεντώνει όσο χρειάζεται για να στριμώξει μέσα τον ΣΥΡΙΖΑ. Σαν προστατευτικά παντός καιρού αλλά με φωτογραφικές προδιαγραφές για Κουμουνδούρου.

ΕΦΤΙΑΞΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ο συριζαίος βουλευτής ένα πάνθεον ηρώων και το συμπλήρωσε με την ακαταμάχητη ευφράδεια της πολιτικής ασυλίας του. Σάμπως θα του ζητήσουν εξηγήσεις οι απόγονοι της αρχοντικής γενιάς; Και στο τέλος τέλος ο Παύλος Πολάκης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από ό,τι κάνει από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων: Προσπαθεί να αναβιώσει έναν εμφύλιο που έχει εδώ και δεκαετίες τελειώσει. Σαν εκείνον τον Ιάπωνα στρατιώτη που είχε ξεμείνει στη ζούγκλα και πολεμούσε μόνος του τριάντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Βλέπετε, το κόμμα αυτό, που έφθασε να κυβερνά τον τόπο, δεν διάβασε ποτέ το κεφάλαιο της εθνικής συμφιλίωσης, διότι δεν ήταν στα SOS της κομματικής προπαγάνδας.

ΑΛΛΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ. Η πολιτική απρέπεια του Παύλου Πολάκη δεν θα καταγραφεί δα και στην Ιστορία, η οποία έχει αγκαλιάσει τους ήρωές της στη μόνη παράταξη που υπάρχει, την Εθνική Ελλάδος. Θα πάρει όμως τη θέση που της αξίζει στην πολιτική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τελειώνει έτσι όπως άρχισε. Με τοξικότητα, εμπάθεια και μια ακόρεστη βουλιμία για προδότες, διότι η μήτρα που τον γέννησε ήταν η οργή. Και όταν το καλούπι έσπασε και η αγανάκτηση στέρεψε, έμεινε να παλεύει με τα φαντάσματα των γερμανοτσολιάδων. Κάπως έτσι κυνηγούσαν τρεις μέρες το φάντασμα της Siemens, νομίζοντας πως χτύπησαν φλέβα χρυσού. Ανθρακες όμως ο θησαυρός των χρυσοθήρων, άσφαιρα τα πυρά που τσάμπα ξόδευαν.

Η «ΑΣΤΟΧΙΑ» της Siemens, για την οποία απολογήθηκε με ένα συγκαταβατικό «OΚ» ο Κώστας Ζαχαριάδης, δεν ήταν ακριβώς αστοχία. Είναι κομμάτι μιας στρατηγικής που ξεκίνησε με το σύνθημα «μετά θα λογαριαστούμε», αλλά απλώς δεν τους βγήκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στον πόλεμο της υγειονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για τον κοινό εχθρό, επέλεξε κομματικό αντίπαλο.

ΥΓ.: Ο ΒΡΕΤΑΝΟΣ στρατιωτικός και μετέπειτα πολιτικός Κρις Γούντχαουζ, που πολέμησε στο πλευρό του Ζέρβα και του Βελουχιώτη και συμμετείχε στη μάχη-σύμβολο της ενωμένης Αντίστασης, την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, είχε γράψει για την Επανάσταση του 1821: «Μόνο υπερόπτες κυνικοί θα διαφωνούσαν με την άποψη ότι η επίτευξη της ελληνικής ανεξαρτησίας ήταν ένα εκπληκτικό, ένα θαυμαστό επεισόδιο της ευρωπαϊκής Ιστορίας, για το οποίο τα εύσημα δεν ανήκουν στον σχεδιασμό ενός ανθρώπου, αλλά στο αδάμαστο φρόνημα ενός εμπνευσμένου λαού». Indeed.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr