Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται στον 8^ο χρόνο των Μνημονίων, παθογένειες όπως ο κομματισμός και η αναξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση έχουν αναζωπυρωθεί, σε βάρος όσων αναζητούν το μέλλον τους κουβαλώντας απλώς το βιογραφικό τους και όχι τα κομματικά τους ένσημα.

Αλλωστε, «η καριέρα είναι χολέρα», όπως θα έλεγε και ο κ. Καρανίκας που βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου υπηρετώντας τον πρωθυπουργό από το Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού. Για να είμαστε δίκαιοι, ο κομματισμός δεν είναι ανακάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, ανδρώθηκε στη δεκαετία του ’80 από το ΠΑΣΟΚ και δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε και από τη Νέα Δημοκρατία. Ομως επί κυβέρνησης Τσίπρα το φαινόμενο έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Η κομματικοποίηση του κράτους και η κρατικοποίηση του κόμματος είναι πλέον ο κανόνας διακυβέρνησης.

Ετσι, ενώ η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής χρεοκοπίας και θα έπρεπε οι καλύτεροι να στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση ώστε να μεταφέρουν τη γνώση τους και να πολλαπλασιάζουν τα οφέλη για την οικονομία και το φορέα που υπηρετούν, επιλέγονται άνθρωποι με κριτήριο τις γνωριμίες ή τις συμπάθειες που έχουν στο στενό κύκλο του Μαξίμου.

Η πληροφορία της «Καθημερινής», σύμφωνα με την οποία το Μαξίμου σκέπτεται να τοποθετήσει τον Γιώργο Κιμούλη στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου στο Μουσείο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που αποτελεί τη μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση όλων των εποχών η οποία μεταβιβάζεται στον έλεγχο του Δημοσίου, προκαλεί ανατριχίλα. Οχι γιατί ο κ. Κιμούλης είναι κακός ηθοποιός, είναι πράγματι εξαίρετος, αλλά γιατί σε αυτή τη θέση το κράτος πρέπει να τοποθετήσει τον καλύτερο μάνατζερ, που θα διαχειρισθεί μία επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Και το ίδιο πρέπει να πράξει σε κάθε θέση που κρίνεται δημόσιο χρήμα.

Γιατί μόνο ένα πρόσωπο που θα επιλεγεί με βάση αξιοκρατικά κριτήρια μπορεί να αποκρούσει αύριο τις κομματικές πιέσεις για διορισμούς, για επιλογή συνεργατών, για προμήθειες και έργα, πάνω ή κάτω από το τραπέζι. Μόνο ένα τέτοιο στέλεχος θα μπορεί να κριθεί αυστηρά και δίκαια γιατί θα λογοδοτεί στο μοναδικό εργοδότη του, που είμαστε εμείς οι φορολογούμενοι, χωρίς καμία κομματική ασπίδα.

Η περίπτωση του κ. Κιμούλη, που θα μπορούσε κάλλιστα να αναλάβει οποιαδήποτε καλλιτεχνική διεύθυνση αποδίδοντας έργο αλλά δεν έχει καμία εμπειρία στον τομέα της διοίκησης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Ο κομματισμός είναι έκδηλος παντού. Γι’ αυτό οι νέοι θέλουν να βρουν την τύχη τους στα ξένα. Γιατί, όπως έλεγε ο Αριστοφάνης, η φαυλότητα στην εξουσία δεν αντιμετωπίζεται με ακόμη μεγαλύτερη φαυλότητα.

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Και ενώ η κυβέρνηση πελαγοδρομεί στις διαπραγματεύσεις της με τους δανειστές, η πραγματική οικονομία υποφέρει από την έλλειψη ρευστότητας και τη μειωμένη ζήτηση. Ηδη το ΙΟΒΕ προσγειώνει το ρυθμό ανάπτυξης σε επίπεδα κοντά στο 1,7% και όχι 2,7% που εκτιμά η κυβέρνηση και μάλιστα αποδίδει την εξέλιξη αυτή κυρίως στο «γκελ» της οικονομίας μετά τα capital controls και όχι σε κάποια βιώσιμη αναθέρμανση της αγοράς.

ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Από τις πρώτες κιόλας κινήσεις του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δείχνει ότι θα ακολουθήσει γραμμή σύγκρουσης με την Ευρώπη. Οι δηλώσεις του Αμερικανού καθηγητή, που θα αναλάβει να εκπροσωπεί τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, ότι θα σορτάριζε το ευρώ είναι ενδεικτικές του «ψυχρού κλίματος» που επικρατεί στις ευρωατλαντικές σχέσεις. Η ένταση αυτή προσθέτει αβεβαιότητα στην παγκόσμια οικονομία και βέβαια πλήττει τους ασθενέστερους κρίκους, όπως είναι η Ελλάδα.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου