Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ο νέος πλανητάρχης καταφέρεται με μηδενιστικούς χαρακτηρισμούς στους προηγούμενους προέδρους, εναντιώνεται στο σύστημα διοίκησης της χώρας του και επιτίθεται με μένος κατά των μέσων ενημέρωσης.

ΜΠΟΡΕΙ η Κλίντον να κέρδισε σε εθνικό επίπεδο τις εκλογές και μάλιστα με σχεδόν τρία εκατομμύρια ψήφους διαφορά, αλλά το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα έδωσε την προεδρία στον Τραμπ. Η Αμερική βγαίνει βαθιά διχασμένη μετά από μια περίοδο σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο υποψηφίων. Η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ αποδεικνύει ότι η οκταετία του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν τόσο επιτυχημένη όσο φαίνεται σε εμάς που ζούμε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και η μεγαλύτερη αποτυχία του πρώην προέδρου είναι πως δεν κατάφερε να βρει έναν άξιο διάδοχο. Η επιλογή μιας τόσο συστημικής και κουρασμένης υποψηφιότητας όπως της Κλίντον δείχνει πολλά.

ΣΗΜΑΣΙΑ, όμως, έχει πλέον το μέλλον. Ο θριαμβευτής Ντόναλντ Τραμπ φοβίζει. Ο συνδυασμός της ρητορείας απομονωτισμού με ψήγματα εθνικισμού και το απαραίτητο πασπάλισμα από λαϊκιστικές κορώνες τρομάζουν. Ο Τραμπ ως έξυπνος και πολυτάλαντος στο μάρκετινγκ διέβλεψε κάτι εξαιρετικά απλό. Οι δυτικές κοινωνίες τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο έχουν χάσει την πίστη τους στο πολιτικό σύστημα. Ο κυριότερος λόγος είναι επειδή η οικονομική κρίση γκρεμίζει τη μεσαία τάξη. Την ίδια στιγμή τα τεράστια προσφυγικά ρεύματα τρομάζουν τις πλειοψηφίες των κοινωνιών. Γι’ αυτό και στις περισσότερες χώρες αναδεικνύονται σε ισχυρούς παίκτες ακραία κόμματα από αριστερά και δεξιά.

Ο ΤΡΑΜΠ επέλεξε να παίξει τον ρόλο του αντισυστημικού που θα βάλει τάξη στο μπάχαλο και θα ξαναδώσει τις δουλειές που αξίζουν στους πολίτες, γι’ αυτό και νίκησε. Ακόμα και στην ορκωμοσία του μίλησε με συνθήματα όπως «ο λαός στην εξουσία», «λεφτά υπάρχουν», «πρώτα η Αμερική και θα δούμε πιο μετά τι θα κάνουμε με τον υπόλοιπο πλανήτη».

ΑΚΟΜΑ είναι άγνωστο πώς θα κινηθεί στη θητεία του. Αυτή η αβεβαιότητα είναι που γεννά και πιο μεγάλη ανησυχία. Αν θα πραγματοποιήσει όσα υποσχόταν ή απλώς πολιτικολογούσε. Υπάρχουν όμως κάποια ανησυχητικά δείγματα. Μέχρι στιγμής τον στηρίζουν ακραίες φωνές όπως η Λεπέν, ο Φάρατζ, το AfD της Γερμανίας και η Μέι που αναγκαστικά χρειάζεται έναν ισχυρό σύμμαχο στη διαδικασία του Brexit.

ΟΣΟ για εμάς στην Ελλάδα που ανήκουμε και θα πρέπει να ανήκουμε και στο μέλλον στη Δύση, είναι δεδομένο πως χρειαζόμαστε τις ΗΠΑ στο πλευρό μας. Οχι στην αστεία λογική που παρουσιάζει η κυβέρνηση: ο Ομπάμα διαγράφει το χρέος ή ο Τραμπ αποσύρει το ΔΝΤ. Η συμμαχία Ελλάδας – Αμερικής είναι πολύ βαθύτερη και ξεπερνάει εφήμερες κυβερνήσεις και προέδρους. Χρειάζεται ψυχραιμία, ούτε θλίψη ούτε πανηγυρισμούς. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά και σε αυτό το ζήτημα κινούμαστε με λογική… πολιτικού καφενείου.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου