Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο,τι κι επιχείρησε ο Ρώσος πρόεδρος το 2016, του βγήκε με το παραπάνω. Εχουμε και λέμε: Καθάρισε το παιχνίδι στη Συρία μετατρέποντας σε μαριονέτες τους Τούρκους, Σύρους και Ιρανούς και βάζοντας στην άκρη Αμερικανούς και Σαουδάραβες. Εβγαλε από τη μέση τη Χίλαρι, μπάζοντας στον Λευκό Οίκο το «δικό του άνθρωπο» (αστεία-σοβαρά, θα δείξει).

Του βγήκε με το παραπάνω το χαρτί του Brexit, ενώ οι ανερχόμενοι λαϊκιστές και ακροδεξιοί της Ευρώπης (Λεπέν, Γκρίλο κ.ά.) σχηματίζουν ουρά στο κατώφλι του για λίγη πολιτική συμπάθεια και αρκετά ρούβλια. Ως και στο… μεγαλύτερο δημοσιογραφικό συγκρότημα της Ελλάδας, τον ΔΟΛ, φέρεται να έβαλε πόδι κατά τη φαντασία μερικών ο νεο-τσάρος, διά του οχήματος Μουλόπουλου-Σαββίδη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή;

Συνοπτικά θα λέγαμε ότι αυτά που θα μπορούσε να ζητήσει ο Πούτιν από το 2017 -εκτός από υγεία- είναι τα εξής: Πρώτον, να παραμείνει η δημοτικότητά του στα ύψη, ώστε να ξεπεράσει το 70% στις προεδρικές εκλογές του 2018 (δεν του αρκεί η νίκη, χρειάζεται ένα θρίαμβο για εσωτερικούς και εξωτερικούς λόγους).

Δεύτερον, να διατηρηθεί το πετρέλαιο πάνω από τα 50 δολάρια το βαρέλι, ώστε τα αντιδημοφιλή μέτρα που μάλλον θα χρειαστεί να πάρει μετά τις εκλογές για συντάξεις, εργασιακά κ.λπ., να μην είναι τόσο επώδυνα για τη ρωσική μεσαία τάξη.

Τρίτον, να γιορτάσουν μεν με υπερηφάνεια και νοσταλγία οι Ρώσοι τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, συναισθανόμενοι όμως ότι ο κομμουνισμός είναι παρελθόν και έξω από το Κρεμλίνο δεν δεσπόζει ο Λένιν, αλλά ο πρίγκιψ Βλαδίμηρος ο Μέγας, που εκχριστιάνισε τους Ρως το 988 μ.Χ. υπό τη σκέπη του Βυζαντίου.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου