Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών, κρατώντας μικρά αυτοσχέδια πλακάτ, γράφουν τη δική τους ιστορία και κάθε τους λέξη είναι μια γροθιά στους γείτονες που πέφτουν από τα σύννεφα ή που άκουσαν αλλά επέλεξαν να μην αντιδράσουν. «Ημουν μικρή, ντράπηκα». «Ημουν μικρός, φοβήθηκα». «Ηταν ο πατέρας μου». «Ηταν ο προϊστάμενός μου, δεν ήξερα τι να κάνω». «Hμουν μεθυσμένη. Θα πουν ότι τα ήθελα». «Τον φίλησα πρώτη. Οταν είπα όχι δεν σταμάτησε». «Μου είπαν να μην το πω σε κανέναν». «Ηταν ο άντρας μου. Δεν ήξερα ότι υφίσταται βιασμός εντός γάμου».

Οι έρευνες δείχνουν πως τα περισσότερα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης είναι γυναίκες και παιδιά. Σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άντρες, που μας εκπλήσσει κάθε φορά που μια γυναίκα κερδίζει μια δημόσια θέση ή που διεκδικεί το δικαίωμά της στη σεξουαλικότητα, η βία σε όλες τις μορφές κατά των γυναικών αποτελεί κοινό μυστικό.

Τα στατιστικά στοιχεία προσφέρουν μια ψυχρή, αλλά ρεαλιστική απεικόνιση: Στην Ευρώπη μία στις 10 γυναίκες έχει υποστεί κάποιας μορφής βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω, ενώ μία στις 20 έχει πέσει θύμα βιασμού. Μία στις πέντε γυναίκες έχει υποστεί σωματική και/ή σεξουαλική βία από νυν ή τέως σύντροφο και μία στις 10 γυναίκες δηλώνει ότι βίωσε κάποιας μορφής σεξουαλική βία από ενήλικα πριν συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας της. Ομως αυτά είναι μόνο τα όσα καταγγέλλονται.

Διότι το αμέσως μεγαλύτερο έγκλημα μετά τη σεξουαλική κακοποίηση είναι η αρνητική αντιμετώπιση του θύματος, που φθάνει σχεδόν στη δολοφονία χαρακτήρα και οδηγεί στη μη καταγγελία του περιστατικού. Γκρίζο νομοθετικό σύστημα, ελάχιστες δομές ψυχολογικής και ηθικής υποστήριξης και ακόμα πιο λίγα καταφύγια προστασίας, αποθαρρυντική αντιμετώπιση των καταγγελιών από τις διωκτικές αρχές, ανεπαρκής σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, κοινωνική και επαγγελματική στοχοποίηση με αποτέλεσμα συναισθήματα ανασφάλειας, φόβου, ντροπής, ενοχών.

Ας θυμηθούμε πώς αντιμετωπίστηκε ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη και η επίθεση με βιτριόλι κατά της Ιωάννας. Τα αηδιαστικά υπονοούμενα και τα δήθεν αθώα ερωτήματα μετέτρεπαν τα θύματα σε θύτες. Ετσι τα «περιστατικά» αποσιωπώνται.

Στην Αμερική, το σκάνδαλο Γουαϊνστάιν απέδειξε πως ακόμα και ισχυρές γυναίκες, με δόξα και χρήμα, δεν τολμούσαν να καταγγείλουν τον πανίσχυρο παράγοντα που στοίχειωνε τις ζωές τους. Μέχρι που κάποια έκανε την αρχή και η σιωπή έσπασε μαζί με το απόστημα. Στην Ελλάδα, η Σοφία Μπεκατώρου, με τεράστια δύναμη ψυχής, βγήκε μπροστά, είπε τη δική της ιστορία και βοηθά έτσι και άλλα θύματα να μιλήσουν. Δεν είναι εύκολο, ούτε απλό και αυτό φάνηκε από τις πρώτες αντιδράσεις, όπως η αρχική ανακοίνωση της Ομοσπονδίας. Ας ελπίσουμε το τσουνάμι συμπαράστασης που ακολούθησε να μετεξελιχθεί σε ουσιαστική δράση και να μην ξεχαστεί. Για τη Σοφία και κάθε Σοφία.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr