Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Κόντρα στη σιωπηλή πλειοψηφία που με αξιοπρέπεια, στωικότητα και αξιοθαύμαστη υπομονή εφαρμόζει τα περιοριστικά μέτρα και υπακούει στους νόμους, εμφανίζονται κατά καιρούς κοινωνικές ομάδες και φορείς που αποφασίζουν να παίξουν το ρόλο του αντιρρησία συνείδησης ή όπως ακούγεται πιο φιλοσοφημένο, να επιδείξουν πολιτική ανυπακοή.

Κάθε φορά βέβαια υποστηρίζουν πως τα δικά τους επιχειρήματα είναι μοναδικά και πως δικαιούνται να εξαιρεθούν. Το είδαμε στην περίπτωση της μεγάλης συγκέντρωσης στο Εφετείο την ημέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Το είδαμε στην απόφαση του ΚΚΕ να πραγματοποιήσει συγκέντρωση την ημέρα του Πολυτεχνείου. Το είδαμε και την ημέρα των Θεοφανίων με την απόφαση της ηγεσίας της Εκκλησίας να μην τηρήσει την απόφαση της κυβέρνησης για λειτουργίες κεκλεισμένων των θυρών.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι πως όσοι συμμετείχαν στις προαναφερόμενες περιπτώσεις,  κατηγορούν τους άλλους και εξανίστανται για προκλητική εξαίρεση. Θυμίζουμε τι έλεγε το ΚΚΕ τον Μάρτιο του ’20: «Η προστασία της δημόσιας υγείας είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να εναπόκειται σε  θρησκευτικές ή μεταφυσικές ιδεοληψίες. Γι’ αυτό το λόγο η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο πρέπει να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την υγεία του λαού, από τα οποία δεν μπορούν να εξαιρούνται οι -κατά τα άλλα σεβαστές- εκκλησιαστικές λειτουργίες».

Λίγους μήνες μετά, τον Νοέμβριο, το ΚΚΕ αποφάσιζε πως μπορεί να αυτοεξαιρεθεί, δίδοντας διαβεβαιώσεις για τήρηση των μέτρων και των αποστάσεων. Αντίστοιχα, οι συγκεντρωθέντες του Εφετείου -που μαζί τους πανηγύρισε όλη η δημοκρατική Ελλάδα χωρίς φυσική παρουσία- είναι σήμερα ανάμεσα σε εκείνους που κατακρίνουν σφόδρα την απόφαση της Εκκλησίας να ανοίξει τους ναούς. Και οι ιεράρχες, με τη σειρά τους, διαμαρτύρονται για τη λειτουργία άλλων δραστηριοτήτων και υποστηρίζουν πως το δικαίωμα στη δημόσια λατρεία δεν μπορεί να υπόκειται σε λογοκρισίας…

Αυτό το blame game, όπου οι μισοί κατηγορούν τους άλλους μισούς αξιώνοντας την ίδια στιγμή την εξαίρεση εαυτών, ούτε οδηγεί πουθενά ούτε προσφέρει τίποτα. Αντιθέτως, θέτει σε κίνδυνο όλη την ελληνική κοινωνία, αφού αρκεί ένας και μόνο ασυμπτωματικός για να διασπείρει τον ιό στην ομήγυρή του. Είτε αυτή βρίσκεται σε κάποια κοινωνική διαμαρτυρία είτε σε κομματική εκδήλωση είτε σε θρησκευτική λειτουργία. Η Πολιτεία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις επέδειξε ανοχή, αποφασίζοντας να μη ρίξει άλλο λάδι στη φωτιά. Μόνο που η πυρκαγιά ήδη μαίνεται και το θέμα δεν είναι ποιος δεν θα τη φουντώσει και άλλο, αλλά ποιος θα τη σβήσει πριν είναι πολύ αργά. Το διά ταύτα; Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν κανόνες και νόμοι. Και «οι ηγέτες πρέπει πρώτοι να δίνουν το παράδειγμα».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr