Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Με καλές σπουδές στη Νομική αποφάσισε πως η αποκλειστική ενασχόλησή του μέσα από ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλύτερη υπηρεσία στην πατρίδα. Εντάξει, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος πολιτικός που γράφει ένσημα μόνο στην πολιτική. Ωστόσο, ούτε οι σπουδές ούτε η θέση του στην κομματική επετηρίδα ούτε η προσωπική του φιλία με τον Αλέξη Τσίπρα δεν του δίνουν το δικαίωμα να θεωρεί πως έχει το θέσφατο ώστε να απαντά με πολιτική αλαζονεία όταν δέχεται ερωτήσεις ή κριτική. Αλλά περισσότερο από όλα είναι κρίμα να πολιτεύεται κάνοντας αντιπολίτευση.

Ο κ. ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου το μόνο που κάνει είναι να επικαλείται και να ξορκίζει το δήθεν παλιό. Είναι η πανοπλία του και η μοναδική άμυνα όταν στριμώχνεται για τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης. Είναι σχεδόν προβλέψιμος. Οταν τον ρωτούν για το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., απαντά πως οι προηγούμενοι υπέγραψαν δύο. Οταν τον ρωτούν για το φιάσκο των τηλεοπτικών αδειών, απαντά πως η Ν.Δ. ταυτίζεται με τα συμφέροντα της διαπλοκής. Οταν το θέμα πάει στις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών, θυμίζει το e-mail Χαρδούβελη. Οταν μιλάνε για τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, εκείνος απαντά πως η Ν.Δ. θα υπογράψει το 4ο Μνημόνιο και ξεθάβει νούμερα ανεργίας και μέτρα από το 2012. Μάλλον άλλα θα περίμενε κάποιος από ένα νέο πολιτικό και ένα νέο άνθρωπο, μόλις 35 ετών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ίσως ακριβώς αυτή η πορεία, που εξαντλείται όλη εντός αμφιθεάτρων πανεπιστημίων και κομματικών τοίχων, να μην του δίνει άλλη εναλλακτική. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, απέκτησε μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία του Δικαίου από την ίδια σχολή και είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Γνωρίζεται με τον Αλέξη Τσίπρα στα «γουναράδικα» του Συνασπισμού, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν γραμματέας στη Νεολαία. Από το 2000 μέχρι το 2004 ασχολήθηκε με το Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων, καθώς και με τις διαδικασίες ίδρυσης του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ το 2002 στη Φλωρεντία. Το 2005 ανέλαβε τη θέση του γραμματέα της Νεολαίας Συνασπισμού, όπου και παρέμεινε μέχρι το 2010. Δύο χρόνια αργότερα αναλαμβάνει διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, ενώ από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 2015 ήταν γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού. Παράλληλα με την πολιτική του καριέρα, αρθρογραφούσε. Στην «Αυγή», στο περιοδικό «Law and Critique», στο περιοδικό «Θέσεις», ενώ κείμενά του βρίσκονται και σε συλλογικό τόμο του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΗ πολιτική, φιλοσοφία και αρθρογραφία ήταν σχεδόν μονόδρομος η δημιουργία ενός πολιτικού χαρακτήρα με βασικό στοιχείο τη θεωρητικολογία. Από τα αμφιθέατρα στις πλατείες με τους Αγανακτισμένους και από τα πολιτικά γραφεία στα υπουργικά έδρανα. Μεγάλη διαδρομή αλλά μονοδιάστατη. Υποθέτουμε πως ο κ. Τζανακόπουλος δεν κλήθηκε ποτέ να εργαστεί με 400 ευρώ ή να στηθεί στην εφορία για να κλείσει τα βιβλία του, όπως κάνουν χιλιάδες συνάδελφοί του δικηγόροι. Η επαφή του με τα προβλήματα της γενιάς του είναι εκ του μακρόθεν. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι τα ακούει με προσοχή, ότι τα κατανοεί, ότι τα μεταφέρει στα κομματικά όργανα. Ωστόσο, ο ίδιος δεν τα έχει ζήσει παρά μόνο ως λαϊκό αφήγημα και ως ένα καλό άρθρο.

ΦΥΣΙΚΑ, ΑΥΤΟ δεν είναι μόνο πρόβλημα του κ. Τζανακόπουλου ή της κ. Αχτσιόγλου ή της κ. Σβίγκου, αλλά της κυβέρνησης γενικότερα. Οι νεότεροι δεν έχουν ζήσει την εργασιακή ζούγκλα, που καλούνται τώρα να εξημερώσουν και οι παλαιότεροι, ή θα έχουν μόνο ακαδημαϊκή καριέρα ή θα έχουν σφυρηλατηθεί σε συνδικαλιστικά αμόνια. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, αλλά είναι αυτό ακριβώς: εξαιρέσεις.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ να πιστώσουμε στον κ. Τζανακόπουλο ότι κάνει την πιο άχαρη δουλειά της κυβέρνησης. Πρέπει να υπερασπιστεί περικοπές, μειώσεις, χαράτσια, φόρους, πράγμα δηλαδή σχεδόν αδύνατο. Ας του το πιστώσουμε, λοιπόν. Αλλά και εκείνος ας θυμηθεί πως κάποιες φορές η υπεράσπιση για να κερδίσει την επιείκεια του δικαστηρίου πρέπει να αποδέχεται με ηρωική ειλικρίνεια τα λάθη του κατηγορουμένου. Ακόμα και όταν πιστεύει πραγματικά στην αθωότητά του. Κυρίως τότε.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής