ΓΙΑ την ερχόμενη Πέμπτη η ΑΔΕΔΥ έχει κηρύξει 24ωρη απεργία. Είναι μια συνήθεια που έχει ξεμείνει από το παρελθόν. Μαζί με τις γιορτές και τις αργίες υπάρχουν και δυο-τρεις προκαθορισμένες απεργίες. Στις αρχές του φθινοπώρου, την ημέρα του Δεκεμβρίου που ψηφίζεται ο Προϋπολογισμός, μία την άνοιξη και μία… μπαλαντέρ διά πάσα χρήση.

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Η πλάκα είναι πως είτε ζούσαμε στις εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα είτε τώρα που είναι πολύ ζόρικα, ακούγονται ακριβώς τα ίδια συνθήματα και αιτήματα.

ΣΤΟ δελτίο Τύπου της ΑΔΕΔΥ, πέρα από κάποια αυτονόητα πράγματα όπως η θωράκιση της Δημόσιας Υγείας, η αύξηση του αριθμού των ΜΕΘ και η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και για τους δημοσίους υπαλλήλους, τα υπόλοιπα μοιάζουν σαν να αγνοούν την πραγματικότητα.

ΑΣ δούμε κάποια αυτά. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση, ούτε λόγος βέβαια για αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών. 15 μαθητές ανά τμήμα, η τελευταία καραμέλα του ΣΥΡΙΖΑ και των συνδικαλιστών. Θα μπορούσαν να γίνουν άνετα όλα τα τμήματα με 15 μαθητές. Αν πήγαιναν εναλλάξ οι μισοί μαθητές στο σχολείο και οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν τα μαθήματα μέσω τηλεκπαίδευσης. Α, όμως, μια μικρή λεπτομέρεια: οι συνδικαλιστές μπλοκάρουν την τηλεκπαίδευση. Αρα, ας γίνουν μαζικοί διορισμοί. Τότε, βέβαια, θα τσακώνονταν ποιος θα δίδασκε πρωί και ποιος απόγευμα, εκτός και αν ζητούσαν να χτιστούν -εδώ και τώρα- δυο-τρεις χιλιάδες σχολικά κτίρια.

ΖΗΤΑΕΙ και άλλα… χαριτωμένα η ΑΔΕΔΥ. Να πάει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ -αλήθεια δεν το πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ – μάλλον θα ζούσαν σε κάποια άλλη χώρα το 2015. Να πέσει ο ανώτατος ΦΠΑ στο 15%. Να αποκατασταθούν οι συντάξεις, δηλαδή να αυξηθούν στα επίπεδα του 2009. Αυτό σημαίνει αποκατάσταση. Και να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις.

ΑΝ κάποιος υιοθετούσε όλα τα «μέτρα» που προτείνει η ΑΔΕΔΥ, το επόμενο πρωί η χώρα θα βρισκόταν εκτός αγορών. Θα είχαμε χρεοκοπήσει. Ναι, τόσο εύκολο είναι.

ΚΑΙ το πρόβλημα δεν είναι δημοσιονομικό. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία. Ο καθένας λέει, διεκδικεί, υπόσχεται ό,τι γουστάρει. Χωρίς να νοιάζεται για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.

ΓΙ’ αυτό, βέβαια, οι συνδικαλιστικοί φορείς έχουν απαξιωθεί. Η ΑΔΕΔΥ, αν νοιαζόταν πραγματικά για το μέλλον και τα δικαιώματα των εργαζομένων, θα έπρεπε να κατέβει σε απεργία διαρκείας για να υπάρξει αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Προφανώς μια άλλη ΑΔΕΔΥ, σε κάποια άλλη χώρα. Μπορεί κάποια στιγμή και εδώ. Αρκεί να μη χρειαστεί να χρεοκοπήσουμε δυο-τρεις φορές ακόμα και να ζήσουμε και άλλες δεκαετίες Μνημονίων μέχρι να πάρουμε τα μαθήματά μας.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr