Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΑΚΟΜΑ και για αυτό το σπουδαίο γεγονός, όμως, κάποιοι γκρινιάζουν. Μπορεί να είναι μια μικρή μειοψηφία, αλλά βγάζουν μιζέρια για κάτι που δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Ο λόγος; Μπορεί να είναι μικροκομματική σκοπιμότητα, πολιτιστική αντιπαλότητα -εννοείται πως και στον χώρο του πολιτισμού υπάρχουν «στρατόπεδα»-, απλή ζήλια ή καθημερινή γκρίνια όσων σχολιάζουν τα πάντα αρνητικά στα social media.

ΔΕΝ χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση. Εχουμε ένα απίστευτο ταλέντο ως χώρα και πολίτες να καταφέρνουμε να σφαζόμαστε και να διχαζόμαστε για ζητήματα κρίσιμα, σοβαρά, απλά ή γελοία.

ΑΥΤΟΣ είναι και ο πιο σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας στην πρόοδο. Πράγματα, γεγονότα, νομοσχέδια, μεταρρυθμίσεις, πολιτικές που είναι απολύτως λογικά και αυτονόητα μπαίνουν στο μίξερ κάθε είδους αντιπαραθέσεων. Η ουσία μένει στην άκρη. Στο επίκεντρο, η μάχη των εντυπώσεων.

ΓΙ’ αυτό και μας πήρε σαράντα χρόνια να φτιάξουμε νέο αεροδρόμιο, είκοσι χρόνια για να αξιοποιήσουμε το παλιό, μόλις τώρα πήραμε χαμπάρι πως μπορεί να χτιστεί ένα ψηφιακό κράτος, εδώ και δεκαετίες παρουσιάζεται ως «εχθρός» κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ μάλλον δεν θα κατανοήσουμε ποτέ πως πρέπει να υπάρχουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η Ακρόπολη, λοιπόν, λάμπει εδώ και 2.500 χιλιάδες χρόνια. Η σύγχρονη Ελλάδα ποια λάμψη θα αφήσει για το μέλλον; Ποια θα είναι η κληρονομιά προς τις επόμενες γενιές; Θα βρίσκουν κάποιο λόγο για να υπερηφανεύονται; Ή θα είμαστε «η εποχή της παρακμής» στις σελίδες των μελλοντικών βιβλίων Ιστορίας;

ΠΡΕΠΕΙ να μπει τέλος στη μιζέρια και στον διχασμό. Δεν σημαίνει πως πρέπει να συμφωνούμε σε όλα -αυτό θα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνο. Πρέπει, όμως, να συμφωνούμε στα αυτονόητα.

ΑΝ γίνει επιτέλους αυτή η ρημάδα η επανάσταση του αυτονόητου, τότε θα προοδεύσουμε. Τότε θα υπάρξει ένα όραμα για το αύριο. Ισως, έτσι, οι ιστορικοί του μέλλοντος να γράψουν και μια καλή κουβέντα για τα χρόνια μας.

ΔΕΝ είναι εύκολο να σχεδιάσουμε, να συμφωνήσουμε και να υλοποιήσουμε τα αυτονόητα. Αξίζει, όμως, να προσπαθήσουμε. Αλλιώς, μπορούμε να γκρινιάζουμε για φώτα ή λαμπιόνια, να τυφλωνόμαστε από τον φανατισμό και να συνεχίσουμε να ζούμε στο σκοτάδι.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr