Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το ισοζύγιο έγερνε για πρώτη φορά θετικό, επιτρέποντας στον Νότη Μηταράκη να ανακοινώνει καλές ειδήσεις και να δεσμεύεται, διά συνεντεύξεων, πως καμία νέα δομή δεν θα ανοίξει στη χώρα. Και μετά ξημέρωσε Τετάρτη. Η μεγάλη φωτιά στη Μόρια από καθοδηγούμενο εμπρησμό, όπως όλα φωνάζουν, κατέστρεψε μαζί με τα κοντέινερ και το αφήγημα του «όλα πάνε καλά» στο μεταναστευτικό.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ο Νότης Μηταράκης δεν έλεγε ψέματα για τους αριθμούς, δεν κατασκεύασε κάποιο στοιχείο, ούτε έκρυψε το πρόβλημα κάτω από τον ήλιο που λιάζει με θέρμη τους μετανάστες στην πλατεία Βικτωρίας. Ομως η πραγματικότητα υπερβαίνει πάντα τους αριθμούς και τα ποσοστά. Από τη στιγμή που το μεταναστευτικό αποτελεί εργαλείο επιθετικής πολιτικής εκ μέρους της Τουρκίας και ακτιβιστικής έως βαθιά ύποπτης εκτόνωσης εκ μέρους μελών ΜΚΟ, τότε δεν πρέπει να βιάζεσαι. Δεν πρέπει να λες πως «όλα πάνε καλά», ακόμα και αν όντως πηγαίνουν. Διότι, πολύ απλά, όταν ένα καζάνι βράζει για χρόνια, δεν αρκεί να σβήσεις το μάτι για να σταματήσει να καίει. Μια σπίθα φθάνει για να εκραγεί, και στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε 35 σπίθες με Covid που αντί να οδηγηθούν στην απομόνωση, οδήγησαν στην έκρηξη.

ΤΟ ΧΑΟΣ που ακολούθησε δεν ευνόησε κανέναν, απεναντίας ζημίωσε τους διαμένοντες στη Μόρια και επιβάρυνε ακόμα περισσότερο τους κατοίκους του νησιού. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως κάηκαν τα κοντέινερ, όχι οι σκηνές. Πως 3.500 άνθρωποι που έμεναν σε στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες θα μένουν τώρα σε αντίσκηνα μαζί με άλλες 10.000 ψυχές που στοιβάζονταν ούτως ή άλλως στα χωράφια γύρω από τον καταυλισμό. Ολοι αυτοί οι επαγγελματίες ακτιβιστές του καναπέ λοιπόν, που πανηγυρίζουν το κάψιμο της «ντροπής της Ευρώπης», ή είναι πολύ αφελείς ή πολύ ανόητοι. Η Μόρια που κάηκε θα αναγεννηθεί -φευ- μέσα από τις στάχτες της. Και μέχρι τότε η κατάσταση θα παραμένει απρόβλεπτη.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρο: κανείς δεν φεύγει από το νησί, παρά μόνον οι ανήλικοι. Το ίδιο ξεκάθαρη είναι και η οργή της απέναντι στους ντόπιους παράγοντες. Αυτό που αντιπροτείνουν -να γίνουν όλοι μια καραβιά και να βγουν στον Πειραιά ονειρεύεται ο Κώστας Μουτζούρης- είναι μια πολιτικάντικη μη λύση, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα άλλο αδιέξοδο μοντέλο: όποιος καίει θα «πριμοδοτείται», στέλνοντας το ανάλογο μήνυμα στις υπόλοιπες δομές της χώρας. Ο φαύλος κύκλος τροφοδοτείται και από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι εξακολουθούν να προσφέρουν τσάι και συμπάθεια. Και μερικά εκατομμύρια, βέβαια, για να παραμείνει το πρόβλημα στις παρυφές και όχι στην ενδοχώρα της Γηραιάς αλλά όχι ακόμα σοφής Ηπείρου.

ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΟΡΔΙΟ δεσμό, πάνω από τον οποίο έκλαιγε με κροκοδείλια δάκρυα επί 4,5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, καλούνται να λύσουν ο Νότης Μηταράκης και η κυβέρνηση, χωρίς ουσιαστικά να έχουν συμπαράσταση από κανέναν. Δυστυχώς, τα γεγονότα του Φεβρουαρίου τους εξανάγκασαν σε υπαναχώρηση από το σχέδιο που είχαν ανακοινώσει με αποτέλεσμα να κόμπος να μπερδευτεί και άλλο. Ομως οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να αποφασίζουν σε πείσμα του όποιου πολιτικού κόστους. Και ό,τι δεν λύνεται, να το κόβουν.

Από την στήλη «Άλλη Όψη» του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr