Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Δεν είναι αυτονόητη η στήριξη μιας χώρας προς την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, ακόμα και αν αυτή είναι παραδοσιακά φίλη χώρα, όπως η Γαλλία. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει ομοιογενής στάση στην Ε.Ε. έναντι της Τουρκίας από χώρες που λόγω οικονομικών συμφερόντων κρατούν πολλές φορές ουδέτερη στάση, παρά τις καθαρές προκλήσεις της Αγκυρας.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ είναι η περίπτωση της Γερμανίας με τα σχεδόν πέντε εκατομμύρια Τούρκων που ζουν στη χώρα, όπου η καγκελάριος Μέρκελ μπορεί επανειλημμένα να έχει παρέμβει τηλεφωνικά για να σταματήσει τον Ερντογάν, όμως αποφεύγει να καταδικάσει δημοσίως την Αγκυρα και να επισημάνει ρητώς ότι η Ελλάδα έχει το δίκιο με το μέρος της. Την ίδια τακτική ακολουθεί και η ηγεσία του ΝΑΤΟ, που φροντίζει να τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα δύο κράτη-μέλη της Συμμαχίας, παρότι γνωρίζει πάρα πολύ καλά την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα.

ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η ξεκάθαρη στάση της Γαλλίας, η οποία δεν οφείλεται ούτε στην πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ελλάδα ούτε στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη στη Μεσόγειο, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Αυτά θα μπορούσε να τα επιτύχει και χωρίς να δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά τη στήριξή της στην Ελλάδα, όπως κάνουν άλλοι.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ εδώ να επισημάνουμε και την τοποθέτηση του Ιταλού πρωθυπουργού, Τζουζέπε Κόντε, μετά την Ευρωμεσογειακή Διάσκεψη, ότι πρέπει να εκφράσουμε ισχυρή αλληλεγγύη, όχι μόνο θεωρητική αλλά συγκεκριμένη, στην Ελλάδα και την Κύπρο, που αντιμετωπίζουν μονομερείς τουρκικές ενέργειες.

Η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση, όμως η Ελλάδα αλλάζει υπέρ της τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη, η οποία έχει καταλάβει πλέον ότι το διακύβευμα είναι μεγάλο και ότι απειλούνται ζωτικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τον τουρκικό επεκτατισμό.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής