Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Χωρίς να προχωρήσει σε λεπτομέρειες, διαπίστωσε ότι «έτσι όπως είναι σήμερα οι διατλαντικές σχέσεις, δεν ικανοποιούν πια τις απαιτήσεις καμιάς από τις δύο πλευρές». Ακόμη πιο ανησυχητική ήταν η δήλωσή του πως «εργαζόμαστε για να διασφαλίσουμε ότι οι εξαιρετικής σημασίας σχέσεις μας θα έχουν μέλλον (!)». Υπάρχει, άρα, περίπτωση να μην έχουν; Και πώς θα είναι ένας κόσμος με τις ΗΠΑ και την (Ευρω)Γερμανία στα μαχαίρια; Πάνε καμιά 80αριά χρόνια που δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο.

Ο πρόεδρος Τραμπ αντιμετωπίζει τη Γερμανία ως «εχθρική» δύναμη, που ανταγωνίζεται αθέμιτα τις ΗΠΑ στο εμπόριο, δεν εκπληρώνει τις οικονομικές της υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ και συνεργάζεται σε στρατηγικούς τομείς με τον «προαιώνιο εχθρό» της Δύσης, τη Ρωσία, για τον αγωγό Nord Stream 2.

Πέρυσι επέβαλε δασμούς 10%-25% στο χάλυβα και το αλουμίνιο της Ε.Ε. – πρακτικά στη γερμανική εξαγωγική βιομηχανία. Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, η απειλή του να αποσύρει 9.500 Γερμανούς στρατιώτες από τη Γερμανία και να τους μετεγκαταστήσει στην Πολωνία.

Δηλαδή, την πιο «αντιευρωπαϊκή» χώρα της Ε.Ε., όπου ΗΠΑ -Γερμανία συγκρούονται δι’ αντιπροσώπων ακόμη και στις προεδρικές της εκλογές.

Ο Τραμπ πρόσφερε φουλ στήριξη στον εθνολαϊκιστή πρόεδρο Αντρέι Ντούντα (που πρώτευσε στον α’ γύρο με 42%) απέναντι στον ευρωπαϊστή δήμαρχο της Βαρσοβίας, Ραφαέλ Τρασκόβσκι (30%), που υπόσχεται να ξαναφέρει τη χώρα στο ευρωπαϊκό μαντρί. Κακός, ψυχρός κι ανάποδος ο Τραμπ, αλλά ήταν μια κάποια λύσις, όπως οι βάρβαροι του Καβάφη.

Αν φύγει από τη μέση, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού ίσως βρεθούν αντιμέτωπες με προβλήματα που τρομάζουν.

Από την έντυπη έκδοση