Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΕΙΝΑΙ σπάνιο αλλά αποτελεί πραγματικότητα. Ενα χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές το κυβερνητικό κόμμα να έχει ανεβασμένα ποσοστά και η αξιωματική αντιπολίτευση να έχει χάσει το ένα τρίτο των ψηφοφόρων της. Και δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Δεν είναι πως βιώνουμε μια χαλαρή περίοδο και οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

ΤΟ μεγάλο πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα είναι πως ένας στους τρεις ή ακόμα και ένας στους δύο που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου του 2019 κρίνουν θετικά τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.

Η σύγκριση της μπαχαλοποιημένης περιόδου 2015-2019 με όσα έχουν γίνει το τελευταίο έτος αποβαίνει δραματικά εις βάρος του πρώην πρωθυπουργού και των συντρόφων του.

ΓΙΑ πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κυβερνάει τη χώρα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι είχαμε συνηθίσει. Είναι προσγειωμένη στην πραγματικότητα, λέει επώδυνες αλήθειες στους πολίτες, υλοποιεί ένα ρεαλιστικό σχέδιο πολιτικών. Εννοείται πως υπάρχουν αστοχίες, πως έχουν γίνει φάουλ, πως υπουργοί έχουν βγει οφσάιντ. Αλλά η κυβέρνηση έχει πετύχει πολλά γκολ. Δεν υποσχέθηκε «θέαμα» όπως ο κ. Τσίπρας το 2015, υποσχέθηκε «νίκες». Και οι «νίκες» στον Εβρο, στην πανδημία, στο μετασχηματισμό του κράτους είναι αδιαμφισβήτητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αμήχανος παρακολουθεί τις εξελίξεις. Είχαν «ζαλίσει» την κοινωνία πως «ο… Κούλης δεν μπορεί», πως «θα φέρει το ΔΝΤ», πως «είναι ακροδεξιός, νεοφιλελεύθερος, ίσως και να ρουφάει το αίμα».

ΤΩΡΑ ο κ. Τσίπρας στη βιτρίνα υποδύεται το σοσιαλδημοκράτη και λέει πως θέλει να ολοκληρώσει την πασοκοποίηση του κόμματός του. Εδώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα. Πρώτον, όσο κι αν προσπαθεί να αντιγράψει τον Ανδρέα, μοιάζει σαν κακέκτυπό του. Δεύτερον, οι σκληροί της Αριστεράς μπλοκάρουν τη στροφή προς το Κέντρο. Τρίτον, και οι «δικοί» του άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με την Κεντροαριστερά, εκτός αν ο Πολάκης θεωρείται… μετριοπαθής!

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ πως δεν του βγαίνει τίποτα, ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει, τελικά, να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά. Επιχειρεί να δημιουργήσει έναν νέο διχασμό. Μια νέα φουρνιά αγανακτισμένων. Πολίτες που να κραυγάζουν ακολουθώντας πιστά ψεκασμένες θεωρίες και fake news.

ΔΕΝ σκέφτεται κάτι εξαιρετικά απλό. Για πρώτη φορά ο Ερντογάν ταπεινώθηκε στον Εβρο. Για πρώτη φορά το κράτος πρόλαβε μια καταστροφή αντιμετωπίζοντας με τεράστια επιτυχία τον κορονοϊό. Αυτά δεν συνέβαιναν στη χώρα μας. Εδώ και πολλά χρόνια χάναμε σε όποιο γήπεδο κι αν παίζαμε. Θρηνούσαμε και οργιζόμασταν πάνω από ερείπια, μετρώντας απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Κλαίγαμε για αναίτιες οικονομικές θυσίες.

Η χρεοκοπία. Τα Μνημόνια. Η παρ’ ολίγον έξοδος από το ευρώ. Είχαμε γίνει το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Η τραγωδία στο Μάτι.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έκανε τη χώρα φωτεινό παράδειγμα. Εδωσε αυτοπεποίθηση στους πολίτες. Αποδείχθηκε πως μπορούμε, επιτέλους, όχι μόνο να μη μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα, αλλά να σκοράρουμε.

ΑΥΤΟ είναι και το τεράστιο πρόβλημα του κ. Τσίπρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση σπάνια πείθει πως μπορεί να κυβερνήσει. Το σύνηθες είναι οι κυβερνήσεις να αποδεικνύουν πως δεν μπορούν. Και εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση