Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Με τη βοήθεια των τουρκικών drones, αντιαεροπορικών συστημάτων, αρμάτων και 10.000 φιλότουρκων Σύρων μισθοφόρων, ο Ερντογάν δεν κατάφερε μόνο να σώσει την κυβέρνηση-ανδρείκελο του Φαγέντ αλ Σάρατζ ανακαταλαμβάνοντας το αεροδρόμιο της λιβυκής πρωτεύουσας, αλλά απώθησε και τον Εθνικό Λιβυκό Στρατό του Χαφτάρ 80 χιλιόμετρα από το αντικείμενο του πόθου του.

Κανείς στην Αθήνα δεν φανταζόταν μια τέτοια εξέλιξη τον Ιανουάριο, όταν υποδεχόμασταν τον Χαφτάρ ως αντίβαρο της θαλάσσιας τουρκολιβυκής συμφωνίας που μας έκλεβε την ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης και των Δωδεκανήσων. Τότε ο συμπαθής αρχηγός του Ναυτικού της Βεγγάζης, Φαράτζ αλ Μαχντάουι, μας υποσχόταν σε άρτια ελληνικά ότι θα βυθίσει τα τουρκικά πλοία και ότι η κατάληψη της Τρίπολης είναι θέμα χρόνου, μαζί με την ακύρωση της παράνομης τουρκο-λιβυκής συμφωνίας.

Φευ! Οι Ευρωπαίοι έκαναν τα στραβά μάτια, οι Ρώσοι μισθοφόροι και οι Εμιρατιανοί δεν πέτυχαν να αναχαιτίσουν τους Τούρκους στο λιβυκό έδαφος και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, μας επιφύλαξε τις προάλλες μια ψυχρολουσία, χαρακτηρίζοντας τον Σάρατζ «νόμιμο κυβερνήτη της Λιβύης».

Από τη στιγμή που έχασε στρατιωτικά την παρτίδα, ο Χαφτάρ ελπίζει μόνο ότι Ρώσοι και Τούρκοι θα τσακωθούν «χοντρά» στη μοιρασιά της Λιβύης ή ότι ο Ερντογάν θα απλώσει τόσο πολύ τα πόδια του ώστε να δημιουργήσει αντισυσπείρωση από πλευράς Αιγύπτου, Ισραήλ, Ιταλίας – η Γαλλία θα παραμείνει αντίπαλός του, όπως η Ελλάδα.

Από τους Αμερικανούς ας μην περιμένουμε πολλά, έχουν τα δικά τους προβλήματα, αλλά ούτε και ξεκάθαρη στρατηγική στην περιοχή. Οπερ σημαίνει ότι στην κρίση που έρχεται νότια της Καρπάθου θα τραβήξουμε πολύ περισσότερα ζόρια από ό,τι φανταζόμασταν.

Από την έντυπη έκδοση