Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΑ παιδιά 5 έως 12 ετών είναι λογικό να αγνοούν την ύπαρξη αυτού του νομοσχεδίου. Αυτό που δεν είναι όμως καθόλου λογικό είναι να «αγνοεί» το νομοσχέδιο τους 800.000 μαθητές Δημοτικού και Νηπιαγωγείου.

ΟΣΟ κι αν ψάξει κανείς στα άρθρα του να βρει τι αλλάζει στην εκπαίδευση αυτών των παιδιών, δυστυχώς δεν θα μπορέσει να βρει κάτι αξιόλογο. Η μοναδική «μεταρρύθμιση» στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι η προσθήκη κάποιων «νέων θεματικών». Αυτές οι «νέες θεματικές» έχουν πολύ ωραίους και σύγχρονους τίτλους, αλλά δεν είναι «μαθήματα». Μάλλον θυμίζουν κάτι σαν… αφιερώματα, τα οποία κανείς δεν γνωρίζει πότε, πώς και με ποιο τρόπο θα διδάσκονται οι μαθητές και αν θα «ξεχαστούν» σε λίγο καιρό από τους εκπαιδευτικούς.

ΤΙΠΟΤΑ άλλο δεν αλλάζει. Καμία παρέμβαση σε βιβλία, στον τρόπο διδασκαλίας, καμία προσπάθεια μετάβασης στην ψηφιακή εποχή -ιδιαίτερα τώρα, όταν στα θρανία κάθεται μια «ψηφιακή γενιά»-, καμία ουσιαστική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

ΣΙΓΟΥΡΑ αυτό που είναι ανούσιο και γραφικό είναι η επαναφορά της «διαγωγής» στους ελέγχους και στα απολυτήρια των μαθητών. Πιστεύει κανείς πως έτσι θα μειωθεί το bullying στα σχολεία; Αν κάποιος το πιστεύει, τότε μάλλον ζει σε άλλο σύμπαν.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και άλλα παράλογα. «Σφάζονταν» κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη Βουλή για τον αριθμό των μαθητών στις τάξεις. Αν θα είναι 24 ή 25. Ας ρωτήσουν τους γονείς, εδώ και χρόνια υπάρχουν τμήματα με 26 μαθητές. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς ούτε αυτό είναι το πρόβλημα.

ΟΛΟΙ ασχολούνται με την ποσότητα. Πόσοι μαθητές. Πόσες σελίδες ύλης. Πόσα μαθήματα θα δίνουν εξετάσεις στο Γυμνάσιο. Πόσο θα μετρούν οι συντελεστές βαρύτητας στις Πανελλαδικές. Κανείς δεν ασχολείται ποτέ με την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. «Κλαίμε» κάθε χρόνο με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού «Pisa», αλλά ποτέ δεν καθόμαστε κάτω να δούμε τι πρέπει να αλλάξουμε.

ΟΙ κυβερνήσεις δεν αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος. Οι συνδικαλιστές, οι οποίοι στην ουσία κυβερνούν το υπουργείο Παιδείας εδώ και δεκαετίες, δεν παραχωρούν τις εξουσίες τους. Κάποιοι εκπαιδευτικοί βολεύονται γιατί στην ουσία πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Κάποιοι εκπαιδευτικοί είναι «αστέρια» και προσπαθούν να φέρουν την άνοιξη, αλλά θυμίζουν τον… κούκο. Τα φροντιστήρια βγάζουν διαρκώς όλο και περισσότερο φρέσκο χρήμα, καθώς γονείς σε απόγνωση από το τραγικό επίπεδο των σχολείων τρέχουν και πληρώνουν, είτε έχουν είτε δεν έχουν λεφτά στην τσέπη.

ΕΝΑ σοκ χρειάζεται. Ενα δυνατό μεταρρυθμιστικό σοκ. Με πραγματικές ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις όμως και όχι με νομοσχέδια τα οποία κάνουν… μερεμέτια. Αν θέλουμε να χτίσουμε την Ελλάδα του 2030 και να είναι διαφορετική από τη σημερινή, δεν αρκούν ούτε η ανάπτυξη ούτε τα χρήματα. Μια και μόνη επένδυση χρειάζεται. Να δώσουμε την προσοχή μας στα πιτσιρίκια που αυτές τις ημέρες επέστρεψαν στις τάξεις. Να φτιάξουμε ένα νέο σχολείο, που θα τα εκπαιδεύει και θα τα μορφώνει. Να πετάξουμε στα σκουπίδια παθογένειες δεκαετιών. Η πρόκληση είναι μεγάλη για την κυβέρνηση…

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση