Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Από τη δεκαετία του ’70 ως το 2010 η φυλετική ισότητα στις ΗΠΑ προχώρησε με άλματα, χωρίς να ολοκληρωθεί ποτέ. Η κρίση του 2008 και ο κορονοϊός του 2020 έπληξαν βέβαια και λευκά μικρομεσαία στρώματα. Οχι όμως με τον γενοκτονικό τρόπο που σάρωσαν οι δύο μάστιγες τους Αφροαμερικανούς.

Εμ τους πεθαίνουν στην πείνα και στις αρρώστιες, εμ τους σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα. Δεν ήθελε και πολύ να ξεχειλίσει πάλι η οργή των μαύρων (που τους λένε «Αφροαμερικανούς», για λόγους πολιτικής ορθότητας, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να τους αντιμετωπίζουν σαν «νέγρους» και «αραπάδες» – αν όχι όλοι, οπωσδήποτε πάρα πολλοί, απαράδεκτα περισσότεροι από όσο θα έπρεπε).

Οι ταραχές που κράτησαν από το 1964 ως το 1971 είχαν αίτημα την πολιτική ισότητα των μαύρων στις ΗΠΑ – η οικονομική, υποτίθεται, θα ακολουθούσε. Στο διάστημα αυτό σημειώθηκαν πάνω από 700 εξεγέρσεις σε διάφορες πόλεις, με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.

Αποκορύφωμα το Λος Αντζελες (1965), το Ντιτρόιτ και το Νιούαρκ (1967) και τελευταία η Ουάσιγκτον (1968), τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Σκοτώνοντας τον ηγέτη του κινήματος, το βαθύ κράτος ρίσκαρε ένα νέο εμφύλιο, αλλά τελικά πέτυχε την εκτόνωση, διά της τρομοκράτησης. Το μαύρο κίνημα φυσικά δεν έσβησε, αλλά έγινε πολύ λιγότερο βίαιο. Κατευθύνθηκε σε πολιτική δράση και τελικά έφτασε ως τον Λευκό Οίκο, το 2008.

Μια άλλη ομοιότητα με τα 60s είναι η επιστροφή της Αμερικής στο Διάστημα -με ανταγωνιστή πλέον την Κίνα- και μια πανδημία που θυμίζει τη Γρίπη του Χονγκ Κονγκ, του 1968. Τότε πέθαναν 1 εκατομμύριο άνθρωποι παγκοσμίως, αλλά μόνο 50.000 στις ΗΠΑ, που μετρούν ήδη 105.000 νεκρούς από τον Covid-19.

Από την έντυπη έκδοση