Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Υπάρχει κάτι ακόμα πιο ιδεατό. Να ήμασταν όλοι σαλιγκάρια, οπότε θα εξαφανίζονταν οι διαφημίσεις με ακαταμάχητες σφουγγαρίστρες για ευτυχισμένες νοικοκυρές και με macho κάμπριο που οδηγούν τύποι με θεληματικό σαγόνι. Σε έναν κόσμο one size, αποστειρωμένο από κάποιο αντισηπτικό με περιεκτικότητα 70% πολιτικής ορθότητας, όλα θα ήταν τόσο εύκολα. Αλλά δεν είναι.

ΕΤΣΙ, ΕΝΑ κοινωνικό σποτ με τον Χρήστο Λούλη χαρακτηρίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες ως σεξιστικό επειδή ένας άντρας εμφανίζεται να μαλώνει μια «επιπόλαιη» γυναίκα. Αντίθετα, το σποτ με την Κατερίνα Λέχου, που μαλώνει μια ολόκληρη παρέα από «επιπόλαιους» φίλους, πέρασε στο απυρόβλητο, προφανώς γιατί οι φίλοι μπορούν να είναι ανόητοι και επικίνδυνοι, αρκεί να μην ξέρουμε το φύλο τους. Απορίας άξιο είναι πώς γλίτωσε από την «Ιερά Εξέταση» το σποτ με τη Βίκυ Σταυροπούλου, που κάποιοι το είδαν στα όρια του body shaming. Ο,τι και να λέμε, όμως, τελικά το σποτ αποσύρθηκε επειδή «δίχασε», αφήνοντας πίσω μια ειλικρινή απορία: Ο στόχος ήταν η αποκατάσταση της γυναικείας αξιοπρέπειας ή η κυβέρνηση; Ηταν πολιτική υπερευαισθησία ή πολιτική υποκρισία που διυλίζει τη διαφημιστική γλώσσα και καταπίνει την πολάκεια; Αν στην εξίσωση συμπληρώσουμε το στοιχείο ότι οι ίδιοι που ξεσηκώθηκαν τώρα είναι εκείνοι που έκαναν πως κοιμούνται στην ιστορία με τον πρέσβη από τη Βενεζουέλα, η απάντηση θα έρθει λίγο πιο εύκολα. Τότε ήταν πολιτική διπλωματία μεταξύ συντρόφων, τώρα είναι Νέα Δημοκρατία.

ΟΣΟ ΓΙΑ τον Χρήστο Λούλη τα έχει ξαναπεράσει. Μπορεί στη μεγάλη οθόνη να υποδύθηκε τον Γιάνη Βαρουφάκη κατά Γαβρά, όμως τα έχει βρέξει τα πόδια του στο… ποτάμι. Μεταφορικώς και κυριολεκτικώς όταν Ποτάμι υπήρχε. Και άποψη έχει, και τη λέει, και τι ψήφισε στο δημοψήφισμα γνωρίζουμε, οπότε δικαιολογίες δεν του αναγνωρίζονται. Το σποτ ρίχτηκε στην πυρά επειδή, όπως έγραψε η πρώην γενική γραμματέας Ισότητας, όλα αυτά πηγάζουν «από την αντίληψη του νεοφιλελεύθερου άνδρα που υποτιμά το γυναικείο φύλο». Πόσο πιο καθαρά να πουν πως… αριστερόμετρον άριστον;

ΑΛΛΑ ΤΑ ΟΣΑ αναφέραμε αρχικά περί πολυπλοκότητας ισχύουν εκατέρωθεν. Οι αριστεροί και αριστερόφρονες που ξεσηκώθηκαν, το έκαναν για λάθος λόγους και με συγκεκριμένο στόχο, ωστόσο θα συμφωνήσουμε πως τα στερεότυπα και οι ανισότητες καλά κρατούν. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι ΣΥΡΙΖΑ για να το καταλάβεις, αρκεί να μην είσαι ανόητος. Ο προβληματισμός είναι παγκόσμιος, υπαρκτός, δεν αφορά μόνο τις γυναίκες και, ναι, πολλές φορές οδηγεί σε νεοπουριτανικές, άκαμπτες διορθώσεις. Η πολιτική υπερ-ορθότητα δεν μπορεί να διακρίνει το φλερτ από τη σεξουαλική παρενόχληση, μπερδεύει την αριστοφανική σάτιρα με τα μισογυνικά ανέκδοτα Τραμπ. Στο Χάρβαρντ υπήρξε κίνημα κατά του τίτλου Master επειδή ήταν κατάλοιπο από την εποχή της δουλείας, ενώ οι διορθώσεις γίνονται ακόμα και αναδρομικά. Από τον Λούκι Λουκ αφαίρεσαν το τσιγάρο και έβαλαν ένα στάχυ να κρέμεται, ενώ ξαναγράφουν την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να νικήσουν τον λύκο χωρίς να τον σκοτώσουν. Με μια υπνωτική ένεση ίσως;

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση