Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η μετάλλαξη ήταν πολιτική και βαθιά οικονομική. Ιδού πώς περιγράφει ο Simon Jenkins στο «Μια σύντομη ιστορία της Ευρώπης» την περίπτωση της Αγγλίας: «Μια αγροτική οικονομία απλής συντήρησης μετατράπηκε βαθμηδόν σε νομισματική. Τα επίπεδα διαβίωσης και παραγωγικότητας ανέβηκαν, ενώ τα ενοίκια από την ακίνητη περιουσία έπεσαν. Το μαλλί έγινε εξίσου κρίσιμο για την ύστερη μεσαιωνική Αγγλία όσο και το πετρέλαιο για την Αραβία του 20ού αιώνα. Ενα χρυσό πρόβατο κοσμούσε την αγορά του Λονδίνου, αργότερα το Χρηματιστήριο και ο λόρδος καγκελάριος καθόταν στο Κοινοβούλιο πάνω σε έναν μάλλινο σάκο».

ΩΣΤΟΣΟ, ο συγγραφέας του βιβλίου και γνωστός δημοσιογράφος βλέπει στην προκειμένη περίπτωση το «χρυσό πρόβατο» για τη σύγχρονη Βρετανία να αργεί και όχι μόνο εξαιτίας του Τζόνσον. «Η κλωστοϋφαντουργία στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να παραγάγει μαζικά απλές ιατρικές φόρμες ή μάσκες και στρέφεται στην Τουρκία, στην Κίνα και τους εθελοντές με τις ραπτομηχανές και τους 3D εκτυπωτές», γκρινιάζει στον «Guardian», όπως ακριβώς γκρινιάζουν οι συνάδελφοί του στη Γαλλία και την Ιταλία, αφού η Ευρώπη βρέθηκε να εξαρτάται από τον πρώτο και μεγάλο ασθενή, την Κίνα.

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ πως το ασυναγώνιστα φθηνό εργατικό δυναμικό στην Κίνα, σε συνδυασμό με το αυταρχικό καθεστώς, είχε μετατρέψει τη χώρα της Απω Ανατολής σε ένα παγκοσμιοποιημένο εργοστάσιο πρώτων υλών και έτοιμων προϊόντων. Οταν οι μηχανές πάγωσαν λόγω κορονοϊού, η Δύση αναστέναξε. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, παρά το γεγονός πως αντέδρασε ακαριαία σε δύο επίπεδα – πέραν του επιστημονικού: Πρώτον, κινητοποιείται σε υψηλό πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο γεμίζοντας αεροπλάνα με τόνους υγειονομικού υλικού όταν άλλα κράτη αποτυγχάνουν και, δεύτερον, επιδεικνύει εξαιρετικά αντανακλαστικά στον τομέα της εγχώριας παραγωγής.

Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ είναι υπουργός Ανάπτυξης σε μια συγκυρία που οι ξένες επενδύσεις αλλά και η εγχώρια παραγωγή θα είναι η… χλωροκίνη της οικονομίας για την επόμενη ημέρα. Σε μια εποχή που οι κυβερνήσεις ψάχνουν για αντίδοτα στην ύφεση και ταυτόχρονα αναζητούν ταυτότητα ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση και την εθνική αυτάρκεια, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι διπλής κατεύθυνσης. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί ή να συμφωνεί με το στιλ του Αδώνιδος, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πως, όταν αναλαμβάνει μια δουλειά, τη φέρνει εις πέρας. Εχοντας πλήρη συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματική αγορά, παρεμβαίνει, χωρίς να πτοείται από αχρείαστα «savoir-être» ή ιδεολογικές εμμονές.

Η ΟΜΑΛΟΠΟΙΗΣΗ της αγοράς των αντισηπτικών με γρήγορες και αυστηρές διαδικασίες είναι ένα παράδειγμα. Η παραγωγή μασκών, εκατοντάδων εκατομμυρίων μασκών για την ακρίβεια, από εργοστάσιο στη Λάρισα, που έβαλε χθες, Σάββατο, μπροστά τις μηχανές του, και οσονούπω ξεκινά και εργοστάσιο στη Θράκη, είναι η καλύτερη συνέχεια μιας καλής αρχής. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι τόσο το προϊόν όσο η διαδικασία. Αλίμονο αν ποντάρουμε τα πάντα στις μάσκες για τους επόμενους μήνες ή στο πλεξιγκλάς για να «χωρίζουμε» τις αμμουδιές το καλοκαίρι. Προτεραιότητα του Αδ. Γεωργιάδη είναι να διευκολύνει την ικανότητα παραγωγής, χωρίς να ξεχνάει τις μπουλντόζες στο Ελληνικό. Η εξυπνάδα του κράτους να ρυθμίζει την προσφορά και να ικανοποιεί τη ζήτηση, να αναδιατάσσει τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα του και να ενισχύει την παροχή υπηρεσιών υπό τα νέα δεδομένα θα κριθεί εν μέσω της πανδημίας αλλά και μετά από αυτή. Στο κάτω κάτω στην Ελλάδα είμαστε. Και αν δεν έχουμε «μάλλινο σάκο», έχουμε τον τουρισμό, το δικό μας, χρυσόμαλλο δέρας.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου