Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ο Στεφανόπουλος είχε τιμηθεί με σημαντικές πολιτικές θέσεις στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Ράλλη. Στη Βουλή, οι αντίπαλοί του επαινούσαν τον ήρεμο τρόπο του, καθώς απέφευγε οξύτητες και προσωπικούς διαξιφισμούς. Υπερασπιζόταν τις θέσεις του με μεγάλη ευφράδεια, ως συντηρητικός πολιτικός, χωρίς «εκπτώσεις», διδάσκοντας ήθος.

Οταν ανέλαβε το προεδρικό αξίωμα, είχε αποτινάξει ήδη κάθε κομματικό φορτίο. Σαν έτοιμος από καιρό για την ανώτατη ευθύνη, υπηρέτησε υποδειγματικά τον ελληνικό λαό, αφοσιωμένος στο έργο του, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες.

Ανθρωπος του μέτρου, δεν διανοήθηκε να βάλει σε δοκιμασία τους θεσμούς, ούτε και να δείξει μεροληψία. Οι πολίτες τον αγαπούσαν για τους γλυκούς του τρόπους και την ευγένειά του. Τον εξετίμησαν ακόμη περισσότερο όταν υπερασπίστηκε τα δίκαια της Ελλάδας ενώπιον του προέδρου Κλίντον. Οχι προκλητικά, ούτε όμως και παρακλητικά. Κινούμενος από την υπερηφάνεια του ανθρώπου που έχει βαθιά γνώση της Ιστορίας του τόπου του και εμφορούμενος από αισθήματα ειλικρινούς πατριωτισμού.

Εζησε τα χρόνια της πολιτικής του ανάδειξης έχοντας διακριτικά στο πλάι του τη σύζυγό του. Μια χαριτωμένη και χαρούμενη γυναίκα που «έφυγε» νωρίς. Εκείνος τότε αφοσιώθηκε στα παιδιά του, υποδειγματικός και ως πατέρας.

Τα τελευταια χρόνια λύγισε η υγεία του και αποσύρθηκε. Ομως, στα δύσκολα της κρίσης, με την κυβέρνηση Παπαδήμου -αψηφώντας ότι μπορεί να γινόταν δυσάρεστος- δήλωσε ότι οι εκλογές δεν θα ήταν σκόπιμες. Θαρρώ πως δεν θα βρεθεί Ελληνας να θυμηθεί ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό βίο του Στεφανόπουλου μελανό σημάδι.

Στη συνέντευξη που μου είχε δώσει, προαναγγέλλοντας τη διάλυση της ΔΗΑΝΑ, τον είχα ρωτήσει με ποια πράγματα θυμώνει και πότε χάνει την ψυχραιμία του. Μου είχε πει, γελώντας, ότι μπορεί να θύμωνε με πολλά, αλλά δεν επέτρεπε στον εαυτό του να χάσει την ψυχραμία του. Το μόνο που τον έθλιβε ήταν η αγνωμοσύνη…

Ο πρόεδρος «έφυγε» τιμημένος και πλήρης, κληροδοτώντας στα παιδιά και τα εγγόνια του μεγάλη περιουσία: το όνομά του, τον άμεπτο πολιτικό του βίο. Στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας αφήνει την παρακαταθήκη του καλού και αγαθού άρχοντος, εκείνου που υποδειγματικά εκτέλεσε το καθήκον του. Τον αποχαιρετάμε με βαθύ σεβασμό και πολλή αγάπη.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου