Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να φανταστεί πριν από δέκα χρόνια για την Πρωτοχρονιά του 2020 πως όλοι θα κυκλοφορούμε με ένα smartphone – υπερυπολογιστή στο χέρι μας, ότι η κύρια μορφή επικοινωνίας θα είναι τα social media, πως η Βρετανία θα φεύγει από την Ε.Ε., ότι ο Τραμπ θα είναι πρόεδρος των ΗΠΑ; Οι παγκόσμιες ισορροπίες έχουν μεταβληθεί σημαντικά και η τεχνολογία αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα την καθημερινότητα.

ΣΕ αυτή τη δεκαετία, όμως, η χώρα μας και όλοι εμείς οι πολίτες βιώσαμε πρωτόγνωρα επώδυνες καταστάσεις. Το ζητούμενο είναι να ψάξουμε να βρούμε τι μάθαμε, τι κατανοήσαμε μέσα από αυτή την οδυνηρή διαδικασία. Με έναν και μόνο στόχο, να μην ξανασυμβεί στο μέλλον.

ΩΣ χώρα λοιπόν δοκιμάσαμε τα όριά μας. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πίστεψε ότι οι «κακοί ξένοι»… έστησαν τη χρεοκοπία μας για να μας βάλουν στο μνημόνιο και να μας πάρουν σπίτια, γυναίκες και παιδιά. Οτι για όλα έφταιγε ένας Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ που υποτίθεται πως παραποίησε τα στοιχεία του ελλείμματος. Αρνούμασταν να δούμε την πραγματικότητα. Η οργή ήταν λογική αντίδραση, αλλά το μίσος του τύπου «προδότες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» απέδειξε πως μπορεί ένας λαός να φτάσει στο κατώφλι του… φρενοκομείου.

ΣΤΗ συνέχεια πέσαμε σε μια παγίδα, στην απάτη της ελπίδας, που υποτίθεται πως ερχόταν. Ο Αλέξης Τσίπρας με λαϊκιστική ρητορική υποσχέθηκε φαντασιακούς παραδείσους και δίχασε την κοινωνία. Πολλοί πίστεψαν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και ακόμα περισσότεροι έφτασαν να φλερτάρουν με το Grexit, χωρίς να σκεφτούν πως θα τρώγαμε από τα σκουπίδια και θα σφαζόμασταν στους δρόμους.

ΑΣ μην κρυβόμαστε από τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωθούμε, αλλά ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Τη χώρα δεν τη χρεοκόπησε ουσιαστικά ο ΓΑΠ, την οδήγησε στην τυπική χρεοκοπία με τις τραγικές πολιτικές κινήσεις του. Η χρεοκοπία «προετοιμαζόταν» πολλά χρόνια πριν, ίσως και δεκαετίες. Και για την πολιτική, κοινωνική, οικονομική χρεοκοπία οι ευθύνες μοιράζονται σε όλο το πολιτικό σκηνικό. Και στις κυβερνήσεις και στην αριστερά που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αλλά «κυβερνούσε» στις διαδηλώσεις.

ΠΟΤΕ δεν προχωρήσαμε στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν. Ποτέ δεν θελήσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί λίγοι ή πολλοί «βολεύονταν» ανάλογα με την περίσταση. Αλλοι ήθελαν να βγαίνουν στη σύνταξη από τα 45, άλλοι να τσιμπάνε τα ευρωπαϊκά κονδύλια χωρίς να κάνουν δουλειές. Ολα αυτά βέβαια γίνονταν με τις «ευλογίες» όλων των κομμάτων, που απλά ήθελαν να χαϊδεύουν τους ψηφοφόρους.

ΑΣ είναι, λοιπόν, αυτό το μάθημά μας. Στη δεκαετία που φεύγει πληρώσαμε όσα γίνονταν σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και δεν τολμούσαμε να τα παραδεχθούμε. Το ερώτημα είναι αν ακόμα και τώρα έχουμε κατανοήσει τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε. Για να μη χρεοκοπήσουμε ξανά. Για να μη διχαστούμε ξανά. Για να μην πιστέψουμε εύκολα λαϊκιστικά λόγια ξανά. Για να μη δούμε κάποιο νεοναζιστικό μόρφωμα να μπαίνει στη Βουλή ξανά. Για να μη θέσουμε σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ξανά. Για να μη ζήσουμε μια τραγωδία σε κάποιο Μάτι ξανά. Για να βαδίσουμε, επιτέλους, προς το μέλλον γκρεμίζοντας ιδεοληψίες που μας κρατούν στο παρελθόν.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου