Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ένα σταθερό εκλογικό σύστημα – αν και αυτό, πέρα από το θετικό ότι οι πάντες γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, δεν εγγυάται σε όλες τις περιπτώσεις ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα και όχι ακυβερνησία.

Για παράδειγμα, στις διπλές εκλογές του 2012 έγινε σαφές ότι η ελληνική κοινωνία ήθελε κυρίως να τιμωρήσει τα «κατεστημένα» κόμματα εξουσίας, λόγω των Μνημονίων και των τεράστιων απωλειών που επέφεραν στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Έτσι, παρά το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, απαιτήθηκαν πρωτόγνωρες συνεργασίες για να κυβερνηθεί η χώρα – και προφανώς αυτό έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να διεκδικήσει το «όλα ή τίποτα» στις εκλογές του 2015.

Μετά από τη διπλή νίκη του – τριπλή, αν υπολογίσει κανείς και το δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15- ο Αλέξης Τσίπρας ψήφισε την απλή αναλογική, τόσο για τις εθνικές εκλογές όσο και για τις αυτοδιοικητικές. Στο πεδίο των δήμων και των περιφερειών, ήδη το σύστημα δοκιμάζεται στην πράξη – αλλού με επιτυχία και αλλού όχι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάει νέο εκλογικό σύστημα στη Βουλή, έχοντας λάβει 39,85% και μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία τον περασμένο Ιούλιο. Βεβαίως, πήρε το μπόνους των 50 εδρών – και τώρα σκέπτεται ένα σύστημα με ελαφρά μειωμένο αυτό το «δώρο», αναλόγως και των ποσοστών που θα λαμβάνει το πρώτο κόμμα.

Για να ισχύσει το νέο σύστημα, όποιο και να ‘ναι, στις αμέσως επόμενες εκλογές, απαιτούνται 200 βουλευτικές ψήφοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πει «ναι» – άλλωστε, βασίζει το «αφήγημά» του περί επιστροφής του στην κυβέρνηση στη συνεργασία του «με άλλες δυνάμεις της προόδου». Βέβαια, αυτό μπορεί να υποστηριχθεί μόνον από το πρώτο κόμμα – αλλιώς δεν γίνεται τίποτα.

Και πέρα από αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 συνεργάστηκε μόνον με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που είναι πλέον «εκτός». Όχι και πολύ καλή προϊστορία, όταν διαφημίζεις παντού τις συνεργασίες σου…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου