Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Κάτι πήρε το αφτί μου ότι στη Νέα Δημοκρατία υπήρξε μία σκέψη να στείλουν στον Τσαλακώτο ανθοδέσμη. Επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι της Πειραιώς και ανεβλήθη, για την ώρα, η ευγενής χειρονομία. Αντιλαμβάνεστε ότι δέκα χρόνια Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευθέως αναλογούν με δέκα χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βαίνει εξαϋλούμενος, ώσπου να επιστρέψει στο κεκτημένο 3% της εκκίνησής του.

Στους τέσσερις μήνες, από τη συντριπτική τριπλή ήττα, ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται ως κόμμα διαμαρτυρίας. Μπορείτε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του να βρείτε στελέχη που παράγουν πολιτική, πλην εκείνης που έχουμε εμπεδώσει; Οτι, δηλαδή, το κεφάλαιο απομυζά τους εργαζόμενους με καλαμάκι, η Νέα Δημοκρατία λατρεύει τον νόμο και την τάξη κι είναι όνειδος για την κυβέρνηση που θέλει τους παράνομους μετανάστες σε κλειστά κέντρα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει μερικά σημαντικά επεισόδια, με κυρίαρχο εκείνο που λέει ότι την 7η προς 8η Ιουλίου συνετελέσθη η κορυφαία αλλαγή του πολιτικού συστήματος.

Ετσι, η «ΠΦΑ» (Πρώτη Φορά Αριστερά») αποδείχθηκε ανάξια της προτέρας εμπιστοσύνης των πολιτών. Η «ΠΦΑ» αναδείχθηκε σε σημαντικότερη δύναμη από συστάσεως Μεταπολιτεύσεως στη χρήση του πολιτικού ψεύδους επιχειρώντας τεράστιας εκτάσεως εξαπάτηση των πολιτών. Τους είχε κάνει να πιστεύουν ότι το Μνημόνιο καταργείται, ο ΕΝΦΙΑ δεν πληρώνεται, το σπίτι δεν πάει σε τραπεζίτη λόγω απλήρωτου δανείου, πρώτος μισθός 751 ευρώ και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε από Γράμμο και Βίτσι ετοιμοπόλεμος.

Τι έγινε; Μην τα επαναλαμβάνω. Γεγονός είναι ότι ο Μητσοτάκης θα χρειαστεί χρόνο να συνεφέρει το βαρέως δοκιμασθέν κράτος. Ομως, οι πολίτες αναγνωρίζουν και επιδοκιμάζουν τον αγώνα του. Μια ματιά στις μετρήσεις να ρίξει ο Τσίπρας, θα αντιληφθεί τη θέση του. Είναι μακράν ο δεύτερος.

Πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα το πρωινό πρόγραμμα στο ΜΕΓΚΑ, αγωνιούσα με τις μετρήσεις. Θέλω να ξέρετε πως αυτό το σπορ κάνει μαύρη τη ζωή παρουσιαστών και δημοσιογράφων αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Εκείνη την εποχή είχα κοντά μου σοφή γερόντισσα, που ακούγοντάς με να τρώγομαι συνεχώς με τα ρούχα μου, με ρώτησε:

– Παιδί μου, κατοστάρι δεν τρέχεις κάθε μέρα;

– Μάλιστα, απάντησα.

– Δεν πρόκειται να το κερδίσεις! Ξέπνοη, ρώτησα γιατί.

– Γιατί κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά πώς τρέχουν οι άλλοι, εσύ θα μένεις πίσω. Θα σπαταλάς τον χρόνο σου. Θα διαλύεις το δικό σου σχέδιο.

Εχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια αλλά ειλικρινά σας λέω ότι δεν ξέχασα ποτέ εκείνο τον διάλογο που έχει εφαρμογές σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Η στοχοπροσήλωση σώζει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τρέχει καθημερινά κατοστάρι. Με μια κεφαλαιώδη διαφορά: Δεν κοιτάζει δεξιά και αριστερά. Τρέχει στο κέντρο. Δεν τον απασχολεί τι λέει ο Τσίπρας. Επειδή δεν τον θεωρεί αντίπαλο. Και πώς να θεωρήσει αντίπαλο έναν πολιτικό που ενώ δεν έχει πατήσει τα πενήντα ακολουθεί τις μεθόδους των προ πολλών ετών αποδημησάντων πολιτικών; Πώς να θεωρήσει αντίπαλο έναν πολιτικό που δεν ξέρει τη διαφορά Λέσβου και Μυτιλήνης, τη στροφή των 360 μοιρών και ότι το μοντέλο Ναόμι Κάμπελ δεν είναι η συγγραφέας «του δόγματος και του ΣΟΚ». Κορυφαίο, έτσι;

Ο Μητσοτάκης έφυγε μπροστά. Καθορίζει την πολιτική ατζέντα. ΔΕΝ κάνει τίποτε από όσα έκανε ο Τσίπρας: Δεν λέει ψέματα. Δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια. Κάνει τον σταυρό του επειδή πιστεύει και όχι για να πάρει από γριούλες ψήφο. Δεν χρησιμοποιεί άλλη «γλώσσα» έξω και άλλη μέσα. Εξω δεν είναι κολλητός με την όποια Μέρκελ ενώ εντός την καθυβρίζει. Δεν περιμένει τον μεταφραστή για να καταλάβει τι του λέει ο συνομιλητής του. Δεν γελάει για να κρύψει την άγνοιά του. Γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα και πρέπει να τα υπερασπιστεί.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων ο Μητσοτάκης καθορίζει την ατζέντα, με αντίπαλο… μόνο τον εαυτό του.

Από την έντυπη έκδοση