Ο Μάκης Βορίδης είναι ένας από αυτούς και η ανάθεση από τον Κυριάκο του υπουργείου Μετανάστευσης είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Ενας υπουργός που θα μπορεί να κρατάει την κυβερνητική γραμμή, αλλά και να αντιλαμβάνεται και πόσο τράτο έχει ώστε να λειτουργεί με τον δικό του τρόπο. Το «νόμιμη μετανάστευση» σημαίνει ότι «εμείς θα αποφασίζουμε πόσοι έρχονται και από πού», που είπε ο Βορίδης, είναι τόσο καθαρό ώστε να μπορεί να θεωρηθεί και δόγμα.

Ενα κράτος για να λέγεται κυρίαρχο πρέπει να μπορεί να ελέγχει τα σύνορά του. Η Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια το έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό που η εποχή που οι παράνομοι μετανάστες λιαζόντουσαν στην Ομόνοια και τη Βικτώρια μέχρι να φύγουν στην Ευρώπη αποτελεί μακρινό παρελθόν. Υπεράσπιση των συνόρων δεν είναι μόνο έναντι εχθρικού στρατού αλλά και απέναντι σε άτακτη εισβολή από δεκάδες χιλιάδες μετανάστες. Παράνομους και όχι παράτυπους, όπως θέλουν να τους λένε οι ευαίσθητοι αριστεροί σαν να μην πέρασαν παράνομα από τα σύνορα αλλά να ξέχασαν να κολλήσουν ένα χαρτόσημο.

Εκτός όμως από το «πόσοι» υπάρχει και το «από πού». Ας μην κοροϊδευόμαστε. Υπάρχουν λαοί που εύκολα αφομοιώνονται στην Ελλάδα, λαοί που αφομοιώνονται δυσκολότερα αλλά έχουν τη διάθεση να το κάνουν και λαοί που δεν έχουν καμία διάθεση να αφομοιωθούν και δεν έχουν πρόβλημα με την παρανομία. Αναφέρομαι φυσικά στους λαούς πρώην σοβιετικών δημοκρατιών και του Μαγκρέμπ που απασχολούν με τις εγκληματικές δραστηριότητές τους την Ευρώπη. Η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν λόγο να αφήσει να δημιουργηθούν γκέτο που η Ελλάδα θα πληρώνει μια ζωή.

Επειδή η Ελλάδα έζησε τις περιόδους του ΣΥΡΙΖΑ και των συνόρων-σουρωτήρι, δεν έχει τη διάθεση να τις ξαναζήσει. Φράσεις όπως του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παππά για τον Μάκη Βορίδη «Θα φοβόμαστε να βγούμε με τη βάρκα μας στη θάλασσα μη μας έχει “τσιμπήσει” και λίγο ο ήλιος, μη μας τουφεκίσει κανένας λιμενικός πλέον» είναι χαριτωμενιές που ανήκουν σε άλλες εποχές.

Ο Μάκης Βορίδης έχει την υποχρέωση να κάνει αποτελεσματικό το υπουργείο Μετανάστευσης. Ενα υπουργείο που οι μάχες μεταξύ των ορόφων ήταν μεγαλύτερες από εκείνες απέναντι στην παράνομη μετανάστευση. Η πρώτη του κίνηση, με την κατάργηση της παράτασης προθεσμιών χορήγησης νέου τύπου άδειας διαμονής σε μετανάστες, έγινε για να στείλει το μήνυμα της νέας γραμμής σε έναν χώρο που η πρόληψη είναι ευκολότερη από την καταστολή.

Η «γαλανόλευκη» Παιανία και η απώλεια του Αγίου Κοσμά

Η Παιανία, όπως ήταν γνωστό το προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού, ήταν το πρώτο σύγχρονο ποδοσφαιρικό κέντρο στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκε το 1981 από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, είχε γήπεδα προπονήσεων, γυμναστήριο, εστιατόριο και ξενοδοχείο. Στο παρελθόν, εκτός από τον Παναθηναϊκό, είχε φιλοξενήσει μεγάλες ομάδες του εξωτερικού, όπως ο Αγιαξ.

Είναι παρήγορο ότι το κέντρο δεν αλλάζει χρήση και θα παραμείνει προπονητικό κέντρο ποδοσφαίρου. Τώρα όμως θα είναι της Εθνικής Ελλάδας που μετά την αλλαγή χρήσης του Αγίου Κοσμά είχε μείνει… άστεγη. Η αγορά της Παιανίας κόστισε 21,4 εκατ. ευρώ στην ΕΠΟ. Στη συμφωνία υπάρχει όρος να διατηρηθεί το όνομα «Γιώργος Βαρδινογιάννης» και η ανακαίνιση προβλέπεται να ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

Εκείνο που δύσκολα θα αντικατασταθεί είναι το ΕΑΚ Αγιος Κοσμάς. Ενα αθλητικό κέντρο που είχε δημιουργηθεί από τον Κώστα Καραμανλή το 1961. Μέσω αυτού, γενιές Αθηναίων γνώρισαν τον αθλητισμό και κανένας υπουργός Αθλητισμού, μετά την οικοδόμηση του Ελληνικού, δεν προσπάθησε να αντικαταστήσει. Αφού οι ομάδες έχουν τους οπαδούς τους, τα αθλήματα τις ομοσπονδίες τους, αλλά οι απλοί άνθρωποι, που θέλουν να αθληθούν χωρίς πολλά έξοδα, κάτι που κάλυπτε ο Αγιος Κοσμάς, δεν έχουν κανέναν να τους εκπροσωπήσει.

ΤΕΜΠΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Κάποιοι φανατικοί σινεφίλ μπορεί να θυμούνται το «Ace in the Hole». Μια ταινία του 1951 με τον Κερκ Ντάγκλας στον ρόλο ενός ρεπόρτερ που έχει ξεπέσει σε μια μικρή εφημερίδα της Αλμπουκέρκης. Η καριέρα του έχει βαλτώσει μέχρι το ατύχημα ενός νεαρού άνδρα που έχει εγκλωβιστεί σε μία τρύπα στο έδαφος και είναι δύσκολο να απεγκλωβιστεί. Ο ρεπόρτερ προσπαθεί να καθυστερήσει τον απεγκλωβισμό, αφού η ιστορία έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού και είναι ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στο θύμα και τα Μέσα.

Κάτι σαν την πολιτική των κομμάτων για το δυστύχημα στα Τέμπη. Περισσότερο και από την απονομή της δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών, τα κόμματα τα ενδιαφέρει η υπόθεση να τραβήξει όσο περισσότερο γίνεται. Δεκάδες δικηγόροι να καταθέτουν νέα στοιχεία και μια εξεταστική επιτροπή της Βουλής να κρατάει το θέμα στην επιφάνεια. Αποτέλεσμα είναι το ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν σίγουρο ότι η υπόθεση του Νίκου Τριαντόπουλου θα πάει στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, να ζητάει να πάει στα δικαστήρια. Οταν όμως ο Τριαντόπουλος ζήτησε η υπόθεσή του να πάει στα δικαστήρια, το ΠΑΣΟΚ να ζητάει να πάει στην Εξεταστική Επιτροπή.

Στην ταινία ο ρεπόρτερ καθυστερεί τη σωτηρία μέχρι ο εγκλωβισμένος να πεθάνει από πνευμονία. Στην πολιτική της αντιπολίτευσης για τα Τέμπη εγκλωβισμένη είναι η αλήθεια.