Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Από μια πλευρά, είναι αναμενόμενη η αυξημένη ανησυχία για το προσφυγικό, αφού πλέον αφορά την αυλή μας και όχι μόνο την αυλή των άλλων. Εξίσου αναμενόμενος και ο μειούμενος προβληματισμός για την οικονομία, αφού αρχίζει και βελτιώνεται, τόσο σε επίπεδο ψυχολογίας και προσδοκιών όσο και σε όρους αγοράς. Από την άλλη πλευρά, όμως, θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει ανάποδα τη δημοσκόπηση και να πει πως ίσως να μην είχαμε ζήσει δέκα χρόνια μνημονιακής κόλασης και πολιτικής τρέλας αν η Παιδεία βρισκόταν πιο ψηλά στη λίστα με τις ανησυχίες μας.

Μα, θα πείτε, δεν θα υπήρχε προσφυγικό τσουνάμι αν οι Ελληνες απαιτούσαν καλύτερη παιδεία και εκπαίδευση; Θα υπήρχε, αλλά αν πολλά χρόνια πριν, όταν λεφτά υπήρχαν, διεκδικούσαμε καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα και όχι μόνο ένα σύστημα πανελληνίων που να εξασφαλίζει την είσοδο στα ΑΕΙ, αν είχαμε μάθει να διαβάζουμε και να ακούμε, ίσως σήμερα να μην «τσιμπούσαμε» στον κάθε τυχάρπαστο που νομίζει πως το προσφυγικό λύνεται με μπάρμπεκιου μίσους ή ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα. Ισως να καταλαβαίναμε πως η διαχείριση ενός τέτοιου ζητήματος χρειάζεται λογική και ευαισθησία και κυρίως ομαδική δουλειά.

Αν πολλά χρόνια πριν, όταν λεφτά υπήρχαν, δεν ζητούσαμε από τους πολιτικούς επιδόματα, συνδικαλιστικά προνόμια και προσλήψεις ημετέρων αλλά απαιτούσαμε να διασφαλίσουν την υγιή επιχειρηματικότητα, τότε ίσως να μην είχαμε σήμερα αυτή την πελατειακή σχέση με τους πολιτικούς. Διότι μη γελιόμαστε: Πίσω από την περίπτωση του 80χρονου στο νοσοκομείο Καρδίτσας δεν βρίσκεται μόνο εκείνος που το ζήτησε και εκείνος που το δέχθηκε. Βρίσκεται μια παμπάλαια, στρεβλή και εξαιρετικά δυνατή σχέση μεταξύ πολίτη και πολιτικού. «Είχα πάρει χιλιάδες σταυρούς και είχα τον δικό μου στρατό στα Τρίκαλα», είπε με περηφάνια. Ετσι είναι, για πολλά χρόνια, για δεκαετίες ολόκληρες, οι πολίτες επέτρεπαν στους πολιτικούς να τους συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια και το αντίστροφο. Σε ψηφίζω, κάνε μου ρουσφέτι. Σου έκανα το ρουσφέτι, θα με ανεχθείς.

Ομως, για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια, το φως στην άκρη του τούνελ δεν είναι ένα τρένο που έρχεται καταπάνω μας, αλλά η έξοδος. Για πρώτη φορά υπάρχει μια κυβέρνηση που εξέπεμψε ένα διαφορετικό μήνυμα, που δεν υποσχέθηκε θαύματα αλλά σοβαρή δουλειά και πολιτική αξιοπρέπεια. Οσο για τα λάθη, αυτά δεν αποφεύγονται. Μπορούν όμως να διορθωθούν, αρκεί να μην επιχειρήσουν να τα κουκουλώσουν με αλαζονεία όπως οι προηγούμενοι. Είναι θέμα Παιδείας.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής