Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Βεβαίως και μπορεί – αλλά αναλόγως των δεδομένων που άλλαξαν: για παράδειγμα, είναι αλλιώς να διαλύεται ένας γάμος λίγο πριν από την εκκλησία ή το δημαρχείο λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και είναι διαφορετικό να μην κυρώνει ένα κόμμα στη Βουλή τη σύμβαση που υπέγραψε ο υπουργός του.

Βέβαια, έχει μεσολαβήσει κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί – δηλαδή οι εκλογές, το αποτέλεσμά τους και η αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. Ο Γιώργος Σταθάκης, που είχε βάλει την υπογραφή του, έχασε στη μάχη του σταυρού από τον Παύλο Πολάκη και ιδιωτεύει – και έτσι, οι σύντροφοι βρήκαν το θάρρος να δουν κατάματα το παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα.

Αλήθεια, αν οι υπογραφές είχαν πέσει μερικούς μήνες νωρίτερα, τι θα είχε γίνει στη Βουλή; Θα έκαναν θέμα οι τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Θα αποφάσιζε άραγε η ηγεσία να ψηφίσει «παρών» για τη σύμβαση του υπουργού της; Ούτε για αστείο – αν ο τότε πρωθυπουργός διαφωνούσε με τη σύμβαση για τις γεωτρήσεις, θα μπορούσε όποτε ήθελε να αποπέμψει τον υπουργό του και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Μα, ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που πανηγύριζε για τις παραχωρήσεις των «οικοπέδων» σε μεγάλες ξένες εταιρίες, οι οποίες θα ψάξουν για υδρογονάνθρακες. Τώρα ξαφνικά, επειδή όλα αυτά θα υλοποιηθούν επί των ημερών μίας άλλης κυβέρνησης, αρχίζουν να μυρίζουν;

Το μεγάλο πρόβλημα -που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ- είναι ότι κανένα κόμμα δεν κερδίζει το παραμικρό, αν οι πολίτες (ακόμα και εκείνοι που το επέλεξαν στην κάλπη) αντιλαμβάνονται ότι δεν υπερασπίζεται τα πεπραγμένα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο να χάσει κάνοντας το άσπρο – μαύρο και το μπλε – κόκκινο, όπως κάνει από την ημέρα της ορκωμοσίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Οπως είναι γνωστό, ο νόμος της πολιτικής φθοράς αφορά τους πάντες: στον ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν μετά το 2015 ότι ήταν η εξαίρεση στον κανόνα – για να αντιληφθούν το 2019 πως ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου