Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Νομίζω ότι ο πιο άδικος «φόρος» είναι εκείνος που πληρώνουν οι οικογένειες στα φροντιστήρια, στα ιδιαίτερα και κατ’ οίκον μαθήματα. Οι γονείς δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην παρεχόμενη παιδεία. Είναι κοινή και επικρατούσα η αντίληψη ότι το παιδί που θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του από την πρώτη λυκείου και οπωσδήποτε από τη δεύτερη πρέπει να πάει στο φροντιστήριο. Είτε πάει στο δημόσιο σχολείο είτε στο ιδιωτικό.

Μήπως τα φροντιστήρια συμπληρώνουν τις γνώσεις των παιδιών που παρέχει η δημόσια παιδεία; Οχι. Είναι κοινή η αντίληψη ότι στο φροντιστήριο ο υποψήφιος φοιτητής θα μάθει τα… λυσάρια. Ητοι μεθόδους να αντιμετωπίσει τις εξετάσεις και έτοιμες απαντήσεις για τα λεγόμενα SOS θέματα. Και καλά να κάνει ένα παιδί φροντιστήριο για να εμπλουτίσει στις γνώσεις του στα Μαθηματικά ή στη Φυσική ή στη Χημεία και στη Βιολογία, στα κομπιούτερς. Δεν είμαστε όλοι Αϊνστάιν, αλλά να κάνει φροντιστήριο στην Ιστορία, να μαθαίνει απ’ έξω κι ανακατωτά τα Λατινικά και -ακόμη χειρότερα- να παπαγαλίζει κατεβατά εκθέσεων, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.

Αυτό που δεν αντιμετωπίζει το υπουργείο Παιδείας είναι η απαξίωση της παρεχόμενης παιδείας στα σχολεία. Με τι συμβιβάζεται η ελληνική οικογένεια; Οτι το παιδί στο σχολείο δεν μαθαίνει όση ύλη χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις εξετάσεις που απαιτεί η είσοδος σε ΑΕΙ ή ότι το φροντιστήριο δίνει το διαβατήριο στα ΑΕΙ που δεν δίνει το δημόσιο λύκειο; Ετσι, η δεύτερη και η τρίτη τάξη λυκείου ουσιαστικά αποκτούν τυπικά μαθητές, ενώ ειδικά στην τρίτη λυκείου δημιουργείται ολόκληρο πρόγραμμα αντιμετώπισης των εξετάσεων διά των… απουσιών.

Φυσικά, όλα αυτά κοστίζουν. Ακόμη και στην πιο κρίσιμη φάση της κρίσης όλες οι οικογένειες μπορεί να στερήθηκαν και αναγκαία, αλλά το παιδί πήγε στο φροντιστήριο. Το όνειρο ότι το πτυχίο ΑΕΙ αποτελεί εφαλτήριο για τη ζωή του νέου είναι πολύ ισχυρό στο ελληνικό σπίτι.

Η παράμετρος, βέβαια, της φοροδιαφυγής καλά κρατεί. Δεν υπάρχει δάσκαλος ή καθηγητής που να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα και να δίνει απόδειξη. Αλλά δεν υπάρχει και γονιός που να διακινδυνεύει να… χάσει το ιδιαίτερο μάθημα το παιδί του προκειμένου να ζητήσει απόδειξη. Αλλωστε, η αντίληψη ότι το ιδιαίτερο μάθημα πληρώνεται με «μαύρα» είναι παγιωμένη στην ελληνική κοινωνία.
Φυσικά, μιλάμε για μια τεράστια «επιχείρηση» με μόνον καθαρά κέρδη. Μήπως λοιπόν είναι η ώρα να αναθεωρηθούν τα σχολικά προγράμματα, το σχολείο να ανακτήσει το κύρος του, οι καθηγητές στην τάξη να διδάσκουν και την ύλη των εξετάσεων και η οικογένεια να μπορεί να αναπνεύσει; Δεν γίνεται να ακούω συνεχώς ότι το φροντιστήριο στο σπίτι κοστίζει όσο τα δίδακτρα ενός ιδιωτικού σχολείου.

Από την έντυπη έκδοση