Ο κανόνας ισχύει για τους πάντες και τα πάντα – τα κόμματα δεν εκδίδουν ανακοινώσεις πατριδογνωσίας ούτε πάνε για το κύπελλο ήθους. Με τα όσα διακινούν, επιχειρούν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους ή να κάνουν διαχείριση μιας πολιτικής ζημιάς.

Φυσικά, αυτό ισχύει και στην υπόθεση της Novartis: η κυβέρνηση δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να εμπλακεί σε μια ιστορία όπου οι αποδείξεις δεν είναι αδιάσειστες – μιας και ο κίνδυνος να χάσει μεσοπρόθεσμα ως ρεβανσιστική ήταν υπαρκτός. Ετσι, χειρίστηκε από την αρχή τη δικογραφία που πήγε στη Βουλή χωρίς μαξιμαλιστικές προσδοκίες – και πολύ γρήγορα κατέληξε στην επιστροφή της στη Δικαιοσύνη, όπου οι καταθέσεις είναι τύποις μυστικές και οι «διαρροές» δεν έχουν και τόσο πολιτικό χαρακτήρα.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάθε λόγο να μιλήσει για ρεβανσισμό – κι ας απέφυγε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση να κινηθεί σε έναν τέτοιο αστερισμό. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «βλέπουν» μεγάλο εσωκομματικό θέμα στη Ν.Δ. λόγω του ότι δεν μπαίνει στο κάδρο της προκαταρκτικής επιτροπής ο Αλέξης Τσίπρας – λες κι αν υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις για τον τέως πρωθυπουργό, θα υπήρχε κάποιος στη Ν.Δ. που θα έβαζε τα στήθη του για να τον στηρίξει…

Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι παίκτες: ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε κάθε λόγο να ζητεί την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης – άλλωστε, ήταν ένα από τα θύματά της στην πρώτη φάση, έστω κι αν οι κατηγορίες εναντίον του μπήκαν στο αρχείο μετά πολλών επαίνων. Το έπραξε και χθες – με επιχειρήματα τα οποία δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν, ειδικά μάλιστα όταν (για παράδειγμα) σχετικά με τους λεγόμενους προστατευόμενους μάρτυρες ακούγεται δεξιά κι αριστερά ότι υπάρχει και άλλος που πρόκειται να μιλήσει για πιέσεις και όλα τα σχετικά.

Εν ολίγοις, υπάρχει η αναζήτηση της αλήθειας -που είναι πάντοτε σχετική- και υπάρχει και το πολιτικό παιχνίδι, που είναι πάντοτε απόλυτο. Το ερώτημα είναι αν στο ντέρμπι αλήθειας – πολιτικής θα προλάβουμε να μάθουμε και ένα κομμάτι της πραγματικότητας…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου