Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Δηλαδή, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία εκείνης της περιόδου δέχθηκε ότι ένας υπουργός – αλλά και πρώην πρωθυπουργοί – μπορεί να έπαιρναν χρήματα από μία πολυεθνική απλώς επειδή έτυχε εκείνη την περίοδο να κατέχουν τα συγκεκριμένα αξιώματα και όχι επειδή την ευνόησαν με τις αποφάσεις τους. Τι βολικό είχε εκείνη η ερμηνεία; Οτι επέτρεπε την επιστροφή της δικογραφίας στη Δικαιοσύνη για περαιτέρω διερεύνηση – ενώ οι περιστάσεις απαιτούσαν γρήγορη εκκαθάριση της υπόθεσης, αφού αφορούσε και πρώην πρωθυπουργούς.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για την ελληνική κοινωνία μία τέτοια μεθόδευση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως και διορθωτικά: παρέκαμπτε το άρθρο 86 του Συντάγματος με έναν νομιμοφανή τρόπο – και έδινε περιθώριο στη Δικαιοσύνη να διερευνήσει με άνεση χρόνου όλες τις πτυχές της υπόθεσης και τις τυχόν ευθύνες των εμπλεκομένων.

Ομως, μόλις φάνηκε στον ορίζοντα δικαστική εμπλοκή για κάποιο στέλεχος της τότε συμπολίτευσης – και μάλιστα για προσωπικές αντιδικίες που δεν είχαν στο επίκεντρο το δημόσιο συμφέρον – το βιολί του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε σκοπό: αφού εμπλέκεται υπουργός, πρέπει να πάμε με το άρθρο 86, ήταν το συμπέρασμα – δηλαδή προανακριτική επιτροπή και αν χρειαστεί, Ειδικό Δικαστήριο. Εν ολίγοις, το ακριβώς αντίθετο από όσα υποστήριζαν για το σκάνδαλο Novartis.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να έχουν δίκιο και στο άσπρο και στο μαύρο. Δεν μπορεί να έχουν δίκιο στην περίπτωση Πολάκη, αλλά και στην περίπτωση Σαμαρά και των υπολοίπων. Κι αν θεωρούν ότι το Σύνταγμα είναι με το μέρος τους για τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Υγείας, πρέπει να εξηγήσουν πώς και γιατί μεθόδευσαν διαφορετικά τα πράγματα στην περίπτωση των πρώην πρωθυπουργών και των υπολοίπων.

Αν δεν δώσουν κάποια πειστική εξήγηση, το μόνο που απομένει είναι να αποσαφηνιστεί ποιος ήταν ο πραγματικός τους στόχος. Διότι όπως έχουν τα πράγματα, αυτό που φαίνεται είναι ότι επιδίωκαν την προεκλογική ομηρεία των αντιπάλων τους.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου