Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ακόμα περισσότερα διαψεύδονται. Και αναφερόμαστε στο περιστατικό που καταγράφεται και σύμφωνα με το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «αναγνωριστική» ερώτηση στον Πούτιν αν θα μπορούσαν να τυπωθούν δραχμές στη Ρωσία. Το θέμα αξίζει πολιτικής διερεύνησης, βαθιάς και επί της ουσίας. Ωστόσο, τι γράφουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, ο Ζεράρντ Νταβέ και ο Φαμπρίς Λομ, για το βιβλίο τους; Πώς περιγράφουν αυτό το ταξίδι; Εχει ενδιαφέρον γιατί, σύμφωνα με τα όσα λένε, δεν πρόκειται για ένα βιβλίο βασισμένο σε πληροφορίες, «έγκυρες πηγές» και «ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο περιβάλλον του προέδρου», όπως είναι τα δημοσιογραφικά κλισέ, αλλά για γεγονότα που αποδίδονται στον ίδιο τον πρόεδρο Ολάντ.

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσιογραφικό δίδυμο της «Le Monde», η φράση «ένας πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει αυτά…», που είναι και ο τίτλος του βιβλίου, ειπώθηκε από τον Ολάντ μια ημέρα που είχε αγανακτήσει από τα δημοσιεύματα του Τύπου για τις προσωπικές του σχέσεις με τη Σεγκολέν, τη Βαλερί, και τη Ζιλί Γκαγιέ.

«Περάσαμε πέντε χρόνια στη σκιά του αρχηγού του κράτους, στο περιβάλλον του, χωρίς συμβούλους, χωρίς μάρτυρες. Μόνο εκείνος και εμείς. Με μια διπλή απαίτηση: Οχι ξύλινη γλώσσα και ακόμη λιγότερα “οφ δε ρέκορντ”. Hταν η απαραίτητη προϋπόθεση», γράφουν και προσθέτουν πως η ιδέα γεννήθηκε το 2011, όταν σκέφτονταν να γράψουν τη συνέχεια του βιβλίου «Ο Σαρκοζί με σκότωσε».

«Καταδυθήκαμε στην καρδιά της εξουσίας των Ηλυσίων Πεδίων, διερευνώντας τη σκοτεινή πλευρά της καρέκλας. Ή μάλλον τη σκοτεινή πλευρά του Προέδρου. Ηρθαμε αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις του, ρωτήσαμε για την προσωπική του ζωή, για την οικονομική του πολιτική, για τις υποσχέσεις που δεν κράτησε, για την οπτική του στο Ισλάμ, την Ακροδεξιά, τους οικολόγους, τον Μακρόν. Και φυσικά για τον Σαρκοζί. Μια μοναδική βύθιση στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου της εξουσίας ο οποίος μερικές φορές μιλούσε με ανησυχητική ειλικρίνεια».

Και καταλήγουν: «Ούτε λογοκρισία ούτε αυτολογοκρισία. Ποτέ πριν ένας πολιτικός, πόσω μάλλον ένας πρόεδρος, δεν είχε παραδοθεί με τόση παρρησία. Πολλές φορές μας είπε “τυχαίνει να είμαι πρόεδρος…”, σαν να μην ήταν». Και καταλήγουν: «Δεν θα έπρεπε να τα έχει “πει αυτά”; Καθόλου σίγουρο. Εμείς, όμως, έπρεπε να τα γράψουμε».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου