Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Σχεδόν όλες οι μετρήσεις προαναγγέλλουν πια την αυτοδυναμία -είτε οριακή είτε λίγο πιο άνετη- της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης, συμπίπτουν στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οδεύει προς εκλογική καταστροφή – όπως και το Κίνημα Αλλαγής, παρά την κρίση με την υπόθεση Βενιζέλου.

Ως εδώ καλά – οι περισσότεροι δεν θα χρειάζονταν καν τα γκάλοπ για να βγάλουν τέτοια συμπεράσματα. Εκεί που αρχίζει το πράγμα να αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι όταν φτάνει κανείς στα στοιχεία για τη Χρυσή Αυγή. Γιατί; Επειδή για πρώτη φορά από το 2012 αρχίζει να διαφαίνεται η πιθανότητα να μην καταφέρει να περάσει το όριο του 3%.

Βεβαίως, οι δημοσκοπήσεις δεν λένε κάτι τέτοιο – αλλά αν ανατρέξει κανείς στα γκάλοπ πριν από τις ευρωεκλογές, θα διαπιστώσει ότι ήταν η πρώτη φορά που η Χρυσή Αυγή εμφανιζόταν υπερεκτιμημένη στις μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης.

Βεβαίως, πολλοί έσπευσαν τις πρώτες μετεκλογικές ημέρες να πουν ότι ένα κομμάτι των ψηφοφόρων που είχαν στραφεί στη Χρυσή Αυγή επέλεξαν την Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου, θεωρώντας τη ως μία πιο «ασφαλή» ψήφο , με -κατά τη γνώμη τους πάντα – «αντισυστημικά» χαρακτηριστικά.

Ομως, τα έξιτ πολ έδειξαν ότι το συγκεκριμένο κόμμα τροφοδοτήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και από ψηφοφόρους κομμάτων που επίσης είχαν αναδειχθεί μέσα στη μνημονιακή περίοδο – όπως οι ΑΝ.ΕΛ. και η Ενωση Κεντρώων. Αρα, δεν υπήρξε μία μονοκόμματη μετακίνηση ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής στο κόμμα Βελόπουλου. Επομένως, οι εκλογικές της απώλειες έχουν βαθύτερες αιτίες – και δεν έχουν να κάνουν μόνον με την εσωτερική κρίση που αντιμετωπίζει η Χρυσή Αυγή εδώ και καιρό.

Προφανώς, θα είναι μία θετική εξέλιξη αν τελικά η Χρυσή Αυγή δεν κατορθώσει να μπει στη Βουλή. Και θα είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα για το πολιτικό μας σύστημα, αν η επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα την οδηγήσει στα ποσοστά της προμνημονιακής εποχής…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου