Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Άλλωστε η έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου, είχε από το πρωί της Δευτέρας προβλέψει πως το ντιμπέιτ φαίνεται να μην πραγματώνεται, με τον Αλέξη Τσίπρα να ψάχνει τρόπο διαφυγής… Με αφορμή το κώλυμα του πρωθυπουργού για την 1η Ιουλίου λόγω της έκτακτης Συνόδου Κορυφής που θα διεξαχθεί στις 30 Ιουνίου, επέλεξε να αλλάξει άποψη. Μπορεί οι αρχικές πληροφορίες να έλεγαν ότι ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ τα είχαν βρει στης ημερομηνίες, οι γνωρίζοντας, όμως, έλεγαν πως κάτι θα… σπάσει. Έτσι, στην διακομματική αποφασίστηκε πως καμμία ημερομηνία δεν ικανοποιεί κανέναν.

Φυσικό επακόλουθο, ο Νάσος Ηλιόπουλος, να προσπαθεί να κάνει ρελάνς και σε μία προσπάθεια να εξυπηρετήσει την κυβερνητική ρητορική, κάλεσε την ΝΔ να προχωρήσει σε ένα one to one ντιμπέιτ των δύο πολιτικών αρχηγών. Η αντιστροφή της πραγματικότητας στο μεγαλείο της ή αλλιώς, πώς να κάνεις ένα ναυάγιο σε… θρίαμβο.

Η ασυνεννοησία αυτή των κομμάτων, το μόνο που έφερε τελικά είναι την αποξένωσή τους από τους πολίτες οι οποίοι δεν συμμερίζονται τα γραφειοκρατικού τύπου εμπόδια που βλέπουν τα επιτελεία.

Τα ντιμπέιτ (που δεν προέρχονται από την ανύπαρκτη ελληνική λέξη «δίβατον») είναι μία διεθνής πρακτική στις δυτικές δημοκρατίες και πολλές φορές έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή του κλίματος πριν από την εκλογική μάχη. «Μητέρα» των ντιμπέιτ είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου στον δρόμο προς τις εκλογές διεξάγονται πολλές τηλεμαχίες με τους υποψηφίους να μην διανοούνται να απέχουν από αυτές, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την δημοτικότητά τους.

Στην Ελλάδα από την άλλη δεν καλλιεργήθηκε ποτέ αυτή η κουλτούρα. Οι τηλεμαχίες γίνονταν ανέκαθεν χωρίς φαντασία, στο πλαίσιο «αντιγραφής» της διεθνούς πρακτικής και χρόνο με τον χρόνο γίνονταν όλο και χειρότερα. Σε αυτό οφείλεται η επιτυχημένη για τα συμφέροντά τους, προσπάθεια από τα κόμματα να κάνουν την διαδικασία, όλο και πιο περίπλοκη, όλο και πιο στείρα και εν τέλει βαρετή.

Χωρίς να υπερβάλλουμε, τα ελληνικά ντιμπέιτ είχαν γίνει ένα κόψε-ράψε από τσιτάτα των πολιτικών αρχηγών μπροστά από μία συστάδα δημοσιογράφων, αφού ένας δεν αρκούσε, καθώς έπρεπε να εκπροσωπηθούν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί!

Σε μία εποχή, όμως, που η επικοινωνία των πολιτών είναι στενότερη από ποτέ και η προσωπική επαφή έχει μετατραπεί σε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, οι πολιτικοί φαίνεται να κωφεύουν. Επιλέγουν να μην αντιπαρατεθούν στα πλαίσια του φυσιολογικού διαλόγου, όπως αυτός ορίζεται εκτός της Βουλής και στερούν από το εκλογικό σώμα έναν ακόμα παράγοντα κρίσης και κριτικής.

Ας ελπίζουμε μόνο, όσο περνούν τα χρόνια να αλλάζει και αυτή η κουλτούρα.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr