Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Υστερα από τη μεγάλη φυγή αντιμνημονιακών στελεχών όπως ο Λαφαζάνης, η Ζωή και όσων τους ακολούθησαν, στο στρατόπεδο της Κουμουνδούρου έπεσε -σε γενικές γραμμές- σιωπητήριο. Πού και πού έριχναν καμιά προειδοποιητική βολή ο Φίλης και οι «53», αλλά έως εκεί.

ΤΩΡΑ, όμως, είναι αλλιώς τα πράγματα. Την επόμενη ημέρα των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ από 145, ή 151 αν βάλουμε και τις «μεταγραφές», θα έχει από 60 έως 75 βουλευτές. Αρα, πολύ απλά ο ένας στους δύο θα βρίσκεται εκτός πολιτικού σκηνικού. Και στην πραγματικότητα θα είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που θα συνεχίσουν να βρίσκονται στη Βουλή, γιατί κάποιοι θα «αντικατασταθούν» από τα νεοφερμένα εξωκοινοβουλευτικά… αστέρια του Αλέξη Τσίπρα. Αν σκεφτεί κανείς ότι μαζί τους θα αποχωρήσουν και εκατοντάδες στελέχη που είτε διοικούν φορείς και οργανισμούς του δημοσίου είτε απλά έχουν προσληφθεί ως μετακλητοί υπάλληλοι, τότε γίνεται αμέσως κατανοητό γιατί έχει πέσει τέτοια γκρίνια.

ΠΑΕΙ η μεγάλη ζωή. Τέλος οι παχυλοί μισθοί. Τέλος τα ταξιδάκια. Τέλος τα βολέματα σε γνωστούς, φίλους, ψηφοφόρους. Για πολλούς θα σημάνει και το τέλος της «δημοσιότητας», καθώς αν δεν εκλεγούν θα πρέπει να επιστρέψουν στις δουλειές, στις πόλεις και στα χωριά από όπου ήρθαν. Ε, τώρα δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Εύκολο είναι αυτό; Μετά από σχεδόν μια πενταετία που ήταν κυβερνήτες της χώρας;

ΕΤΣΙ είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν μαλλιοτραβήγματα, καρφώματα και πισώπλατα μαχαιρώματα. Γι’ αυτό και ξαφνικά η Καββαδία, η Μεγαλοοικονόμου, ο Πολάκης, ο Παπαγγελόπουλος, ο Κοντονής, ο Καλογήρου, η Κασιμάτη και ένα σωρό άλλα στελέχη «σφάζονται» είτε σε κομματικές συνεδριάσεις είτε πετούν φαρμακερές ατάκες σε τηλεοπτικά πάνελ. Και αυτή είναι μόνο η αρχή.

ΟΤΑΝ θα αρχίσει και επίσημα η προεκλογική περίοδος για τις εθνικές κάλπες, τότε θα αποδειχθεί πως αυτό που τους κρατούσε «ενωμένους» δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η συγκολλητική ουσία της… εξουσίας. Μόλις κατανοήσουν πραγματικά ότι θα χάσουν τις καρέκλες όπου στρογγυλοκάθονταν τόσα χρόνια, τότε θα τους πιάσει πανικός. Και τότε, πέρα από το γεγονός ότι θα πέσει πολύ γέλιο, θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε και διάφορες «ιστορίες» ή σκανδαλάκια που μέχρι τώρα δεν είχαν έρθει στο φως της δημοσιότητας. Γιατί ως γνωστόν οι «φίλοι» σε τέτοιες καταστάσεις -όπου το καράβι βουλιάζει- γίνονται πολύ πιο επικίνδυνοι και από τους «εχθρούς».

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου