Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Αν απειληθεί η ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος, τότε απειλούμαστε όλοι, είτε έχουμε δάνειο απλήρωτο είτε όχι. Αν οι τράπεζες χρειαστούν νέα κεφάλαια, θα τα πληρώσει το κράτος, δηλαδή πάλι όλοι εμείς. Αρα, ο γόρδιος δεσμός πρέπει να λυθεί και, αν δεν υπάρχει λύση, πρέπει να κοπεί πριν γίνουμε… Κούγκι.

Ας διευκρινίσουμε τώρα και κάτι άλλο: Μαγική συνταγή που να προστατεύει τους «κόκκινους» δανειολήπτες και ταυτόχρονα να προστατεύει και το τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει. Αρα, σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα επώδυνο πλαίσιο. Οταν επιπλέον μιλάμε για ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, που θα έχει την έγκριση των θεσμών και των τραπεζιτών, θα είναι σίγουρα πιο σκληρό από ό,τι ήταν ο νόμος Κατσέλη.

Με αυτά τα δεδομένα, πάμε τώρα σε μια άλλη παραδοχή: Δεν υπάρχει κόμμα ή πολιτικός αρχηγός, όσο χαρισματικός και αν είναι, που να μπορέσει να αντέξει μια τόσο επώδυνη αλλαγή χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή των υπολοίπων. Το πολιτικό κόστος που συνεπάγονται μέτρα όπως οι πλειστηριασμοί και η απώλεια της πρώτης κατοικίας είναι δυσβάστακτο. Αρα, τι κάνει μια κυβέρνηση που πρέπει να βρει τη λύση; Στέλνει το λογαριασμό στον επόμενο. Αυτό ακριβώς που πράττει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατάφερε ήδη να πετάξει την μπάλα των «κόκκινων» δανείων στην εξέδρα. Εκεί όπου κάθεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, περιμένοντας να μπει στο γήπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μέντορές του, ανάμεσα σε αυτούς και η… παλιά καραβάνα Αλέκος Φλαμπουράρης, γνωρίζουν άριστα την τακτική του ανταρτοπόλεμου. Ακόμα και έπειτα από τέσσερα χρόνια εξακολουθούν να πολιτεύονται με όρους αντιπολίτευσης, υποσκάπτοντας το έδαφος της επόμενης κυβέρνησης. Ναρκοθετούν την οικονομία, σπέρνοντας ενεργές δημοσιονομικές βόμβες που θα μπορούσαν να τις έχουν καθαρίσει, αλλά προτίμησαν να παίζουν καθυστερήσεις. Στο μόνο που δείχνουν ιδιαίτερα αντανακλαστικά είναι στη διανομή επιδομάτων. Ασκούν πρόνοια, επειδή δεν μπορούν να ασκήσουν αναπτυξιακή οικονομική πολιτική. Στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν προχώρησε καμία αποκρατικοποίηση ή μεγάλη επένδυση, ούτε καν το «έτοιμο» Ελληνικό. Αντιθέτως, φούσκωσαν οι προσλήψεις στο Δημόσιο, οι φόροι και τα υπερπλεονάσματα.

Ο ΑΛΕΚΟΣ Φλαμπουράρης, που του έχει ανατεθεί η εποπτεία των τραπεζών, κατάφερε να αποδείξει πως, όταν έλεγε ότι το χρέος είναι αέρας και με αέρα θα πληρώσουμε τους δανειστές, μάλλον το πίστευε πραγματικά. Η κυβέρνηση αυτό που κατάφερε στο θέμα των «κόκκινων» δανείων είναι να δώσει αέρα υποσχέσεων και να κερδίσει χρόνο. Η συμφωνία για τα «κόκκινα» δάνεια έχει διάρκεια ένα χρόνο, άρα υπερακαλύπτει το διάστημα μέχρι τις εκλογές, είτε γίνουν Μάιο είτε Οκτώβριο, ενώ και για τους πλειστηριασμούς επιτεύχθηκε ένα μικρό μορατόριουμ ανακωχής. Τα σημεία της συμφωνίας που έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά αφήνουν κάποια παράθυρα ελπίδας στους δανειολήπτες, τα οποία και θα διαχειριστούν επικοινωνιακά σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ομως, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαίων, αποκλείεται να εγκριθούν. Είναι να απορεί κανείς, τι σόι προετοιμασία έγινε, όταν η ΕΚΤ αποκαλύπτει ότι το σχέδιο νόμου που της απέστειλε η κυβέρνηση στις 22 Φεβρουαρίου δεν συνοδεύεται από εκτίμηση επιπτώσεων σε επίπεδο χρηματοπιστωτικό ή οικονομικό!

ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ο τελικός νόμος, όταν δηλαδή θα αρχίσουν να εφαρμόζονται στην πράξη οι νέοι κανόνες και να γίνεται η σφαγή των δανειοληπτών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι κυβέρνηση. Θα είναι αντιπολίτευση και τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως θα δούμε ξανά στελέχη της Κουμουνδούρου να διαδηλώνουν έξω από συμβολαιογραφεία για «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής